با غذای دو نفری، میشه بیست نفر را سیر کرد!!؟

حضرت آیت الله بهجت، ادام الله ظله العالی،

از یکی از دوستانشان نقل می فرمودند که

یکی از بزرگان به همراه مریدان و شاگردانش برای زیارت،

شب های جمعه از تهران به قم می آمد

و به جهت آشنایی و رفاقت به منزل ایشان وارد می شد.

او برای حضرت آیت الله بهجت نقل کرده بود که

شبی پس از نماز مغرب و عشا کسی در زد،

رفتم در را باز کردم و دیدم آن عالم بزرگ

با همراهانش پشت در هستند؛

او و همراهانش را به خانه دعوت کردم.

در آن زمان، امکان تهیّه ی غذا از بازار برای ما میسور نبود

و چون جریان را به همسرم گفتم،

او گفت من برای دو نفرمان غذا درست کرده ام

و اگر او به تنهایی آمده بود می شد آن غذا را سه نفری بخوریم؛

امّا غذایی که با آن بتوان بیست نفر را سیر کرد در خانه نداریم.

من گفتم:

عاقبت رفاقت شیطانی را بخوانید!!

عقبه از مشرکین و بت ‏پرستان مکه بود و با هم‏کیشان خود رفاقت تنگاتنگ داشت.

از دوستان نزدیک او ابىّ بن خلف بود که در سفر و حضر و در هر رفت و آمد و در هر کوى و برزن و در هر مجلسى با یکدیگر بودند،

رفیقى که در شیطان مسلکى و دیو صفتى کم نظیر بود!

عقبه از یک سفر تجارتى بازگشت

و عده‏ اى از بزرگان و اشراف مکه

از جمله؛

این قصه تحریم چیست؟!!!

پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله همسران متعدّدى داشت؛
 یکى از آنها «زینب بنت جحش» بود
که علاقه زیادى به پیامبر صلى الله علیه و آله داشت،
 به این جهت مقدارى عسل ذخیره کرده بود،
 تا هر زمان حضرت به خانه او مى‏ آید،
آن عسل را خدمت حضرت بیاورد تا حضرت از آن تناول کند.

«عایشه» دختر ابوبکر،

درس هاى مهمى از داستان ایوب‏(ع)

با اینکه مجموع سرگذشت این پیامبر شکیبا تنها در چهار آیه این سوره(41تا 44 سوره ص) آمده،
اما همین مقدار که قرآن بیان داشته الهام ‏بخش حقایق مهمى است:

الف: آزمون الهى آن قدر وسیع و گسترده است که حتى انبیاء بزرگ با شدیدترین و سخت‏ترین آزمایشها آزموده مى ‏شوند،
چرا که طبیعت زندگى این‏ جهان بر این اساس گذارده شده،
و اصولا بدون آزمایش هاى سخت استعدادهاى نهفته انسانها شکوفا نمى‏ شود.

اگه یک روزی خودمان را گم کردیم چه می کنیم؟!!!!

...مردى بود که براى اینکه خودش را گم نکند،
کدوئى را سوراخ کرده و به گردنش آویزان نموده بود،
و در حضَر و سفر و در خواب و بیدارى آن کدو به گردنش آویخته بود؛
 و پیوسته شادان بود که:
من تا به حال با این علامت بزرگ نه خودم را گم کرده ‏ام
و نه از این به بعد تا آخر عمر خودم را گم خواهم نمود.

از روزگار عبرت بگیریم.

منصور دوانیقی از عبدالرحمن خواست که وی را موعظه کند، عبدالرحمن گفت:
 روزگار برای تو موعظه است!
منصور گفت چگونه؟
عبدالرحمن گفت:
 عمربن عبدالعزیز وقتی درگذشت، پانزده پسر داشت
 و فقط هفده دینار از خود باقی گذاشت
که پنج دینار آن نیز خرج کفن و دفنش شد
و هشام بن عبدالملک نیز وقتی مرد پانزده پسر داشت
و به هر پسرش یک میلیون دینار ارثیه رسید!
 کمی بعد از فوت هشام،
روزی یکی از پسران عمربن عبدالعزیز را دیدم با صد اسب
و مقدار زیادی خواربار که در راه خدا به عنوان حقوق فقرا انفاق می کرد
و در همان حال،
یکی از فرزندان هشام را دیدم که گدایی می کرد
و از مردم صدقه می گرفت.   

(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)