فرمود: آرى.
گفتم:
رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- وارث همه انبیا بوده است؟
فرمود:
آرى، وارث همه علوم آنها بوده است.
پرسید:
آیا شما نیز تمام علوم رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- را به ارث برده اید؟
فرمود: آرى.
گفتم:
شما مى توانید مرده را زنده
کنید و کور مادرزاد و مبتلا به مرض پیسى را معالجه نمایید؟
و به آنچه مردم مىخورند و در خانه هایشان ذخیره مى کنند خبر دهید؟
فرمود: آرى، به اذن خدا.
سپس فرمود:
اى ابا محمّد! پیش بیا. نزدیکش رفتم.
پس آن حضرت دست به چهره و دیده من مالید.
ناگاه من دشت، کوه، آسمان و زمین را دیدم.
سپس بار دیگر دست بر صورت من کشید و به حالت اول برگشتم (مثل گذشته نابینا شدم).
آنگاه فرمود:
مى خواهى که این چنین باشى و در روز قیامت چون مردم، حساب تو با خدا باشد، یا آنکه نابینا باشى و بى حساب به بهشت بروى؟
گفتم:
مى خواهم مثل اول باشم؛ زیرا بهشت را بیشتر دوست می دارم.
جلوه هاى اعجاز معصومین علیهم السلام ؛ ص214
پیامبر اکرم- صلّى اللَّه علیه و
آله- در راهى مى رفت، زن مسلمانى به حضور حضرت آمد و گفت:
یا رسول اللَّه! من همسر شخصى هستم که مانند زن مى باشد و حقوق شوهرى را ادا نمى کند.
حضرت فرمود:
شوهرت را صدا کن تا اینجا بیاید.
زن، شوهرش را صدا کرد و شوهرش آمد.
پیامبر به زن فرمود: «آیا او را دوست دارى؟»
زن گفت: بلى.
رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله-
براى آن دو دعا کرد و پیشانى زن را بر پیشانى مرد چسباند و دعا کرد و
فرمود:
«بار پروردگار! میان این دو الفت بینداز و آنها را به همدیگر دوست گردان».
سپس زن گفت:
هیچ یک از کسانى که از قبل مى شناختم و یا از آن پس دیدم، و حتّى پدرم در نظر من محبوب تر از شوهرم نبودند.
پیامبر فرمود:
«گواهى بده که من فرستاده خدا هستم».
جلوه هاى اعجاز معصومین علیهم السلام ؛ ص36
حضرت فرمود: بیّنه و شاهدى دارید. گفتند: «آرى یا رسول اللَّه!».
رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- به على- علیه السّلام- فرمود: «اى على! اگر بیّنه ای آوردند، حق خدا را از او بگیر» اعرابى اندکى سرش را به زیر انداخت و آرام شد.
سپس حضرت فرمود: «برخیز، یا اینکه دلیلى بر بی گناهى خود بیاور» در این هنگام، شتر به صدا در آمد و خطاب به پیغمبر- صلّى اللَّه علیه و آله- گفت: قسم به کسى که تو را به حق مبعوث کرده، این شخص مرا ندزدیده است و من مالکى غیر از او ندارم.
پیامبر اکرم- صلّى اللَّه علیه و آله- فرمود: «چه گفتى که خدا شتر را براى گفتن بى گناهى تو، به سخن آورد؟».
عرب گفت: گفتم: «خدایا! نمى شود با تو سخن گفت. و کسى نیست که تو را کمک کند و کسى نیست که در ربوبیت تو شریک باشد. تو پروردگار ما هستى چنان که گفتى، و ما فوق گویندگان مى باشى. از تو مسألت داریم که بر محمّد و آل محمّد- صلّى اللَّه علیه و آله- درود فرستى و بى گناهى مرا آشکار سازى».
آنگاه رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- فرمود: «قسم به خدایى که مرا مبعوث کرده، ملائکه را دیدم که سخن تو را می نوشتند. بدانید هر کس مثل این اعرابى گرفتار شد مانند او دعا کند و بر من زیاد درود بفرستد».
((جلوه هاى اعجاز معصومین علیهم السلام ؛ ص30))
منصور دوانیقی از عبدالرحمن خواست که
وی را موعظه کند، عبدالرحمن گفت:(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)
«خوارزمى» در «مناقب» خود،
از پیامبر اسلام صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم روایت کرده که فرمود:
اى على علیه السّلام اگر عابدى خدا را عبادت کند
و مانند نوح
در قوم خویش قیام نماید،
و به اندازه کوه احد طلا داشته باشد
و آن را در
راه خدا انفاق کند
و هزار سال با پاى خود حج به جا آورد
و میان صفا و مروه
به شهادت برسد،
ولى تو را اى على علیه السّلام دوست نداشته باشد،
بوى
بهشت هرگز به مشامش نخواهد رسید
و داخل آن نخواهد شد.
((ارشاد القلوب-ترجمه سلگى، ج2، ص: 48 ))
((آداب معاشرت-ترجمه جلد شانزدهم بحار الانوار، ج2، ص: 110 ))
او مردى شجاع و دلاور و از بزرگان شیعه در کوفه بود،
و نامه کوفیان را به عنوان آخرین قاصد در مکه تحویل امام علیه السلام داد.
امام نیز در جواب مردم کوفه،
قبل از اعزام مسلم بن عقیل،
وى را به عنوان پیک و نامه رسان خویش به سوى مردم کوفه روانه ساخت.
او در کوفه ماند تا آنکه مسلم وارد کوفه شد و با مسلم بیعت کرد. مسلم بن عقیل نیز او را مجدداً با نامه اى به سوى امام حسین علیه السلام فرستاد.
او براى مرتبه دوم در مکه به حضور امام علیه السلام شرفیاب شد و چون امام علیه السلام به او اجازه بازگشت به وطن را داد عرض کرد: نه بخدا قسم تو را رها نخواهم کرد تا حق رسول خدا صلى الله علیه و آله را درباره ات مراعات کرده باشم.
آنگاه افزود:
«وَاللَّهِ لَوْ أَعْلَمُ أَنِّی أُقتَلُ ثُمَّ أُحْیا ثُمَّ أُحْرَقُ ثُمَّ أُذْرى وَیُفعَلُ بِی ذلِکَ سَبْعینَ مَرَّةً، ما فارَقْتُکَ حَتَّى أَلْقى حَمامِی دُونَکَ وَکَیْفَ أَفْعَلُ ذلِکَ وَإنَّما هِیَ مَوْتَةٌ أَوْ قَتْلَةٌ واحِدَةٌ ثُمَّ هِیَ بَعْدُ الْکَرامَةُ الَّتی لَا انْقَضاءَ لَها أَبَداً؛
به خدا سوگند!
اگر بدانم که کشته مى شوم سپس زنده مى گردم،
آنگاه مرا مى سوزانند و خاکسترم را به باد مى دهند
و این کار را با من هفتاد بار انجام دهند
هرگز از شما جدا نمى شوم تا آنکه در راه تو جان دهم،
چرا چنین نکنم
در حالى که مرگ یا کشته شدن تنها یک بار است و پس از آن کرامتى است که انتهایى ندارد!».
« بحارالانوار، ج 45، ص 70 و مقتل الحسین مقرّم، ص 88»
روز عاشورا هنگامى که امام علیه السلام در زیر باران تیرها به نماز ایستاد
«سعید بن عبداللَّه»
و تنى چند از یاران فداکار آن حضرت در پیش روى امام ایستادند و بدن خویش را سپر تیرها کردند
و درد تیرها را با تمام توان در صورت و سینه و پهلوى خود به جان خریدند،
سعید با اصابت سیزده تیر در بدنش بر زمین افتاد و گفت:
«أَللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ لَعْنَ عادٍ وَثَمُودَ، أَللَّهُمَّ أَبْلِغْ نَبِیَّکَ عَنِّی السَّلامَ وَابْلِغْهُ ما لَقیتُ مِنْ أَلَمِ الْجَراحِ فَإنِّی ارَدْتُ ثَوابَکَ فِی نُصْرَةِ ذُرِّیَّةِ نَبِیِّکَ؛
خدایا این جماعت را از رحمت خود دور ساز!
چنانکه با قوم عاد و ثمود کردى،
خداوندا سلامم را به پیامبرت ابلاغ کن
و از دردى که به من رسیده او را با خبر ساز،
که
هدفم از تحمل این همه درد و رنج
در راه یارى ذریه پیامبرت،
براى رسیدن به پاداش تو است».
آنگاه چشمانش را گشود
و به چهره نورانى امام نگریست و عرض کرد:
«أَوَفَیْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؛
آیا به وظیفه ام عمل کردم و وفا نمودم؟».
امام علیه السلام در پاسخ فرمود:
«نَعَمْ، أَنْتَ أَمامِی فِی الْجَنَّةِ؛
آرى، تو پیشاپیش من به بهشت خواهى رفت».
«سعید بن عبداللَّه»
با شنیدن این کلام غرق سرور و شادى شد و جان به جان آفرین تسلیم کرد.
«اعیان الشیعة، ج 1، ص 606 و ابصارالعین، ص 126»
(برگرفته از کتاب عاشورا ریشهها انگیزهها، رویدادها پیامدها، ص: 467)
حضرت علی علیه السلام در بعضی اوقات از مصائب و گرفتاریهای آیندگان خبر می داد و راه درمان ابتلائات آنها را گوشزد می کرد.علی علیه السلام فرمود: زمانی بر مردم خواهد آمد که چند گناه بزرگ و عمل زشت در بین آنها پدید می آید.
1- کارهای زشت آشکار می گردد و معمولی می شود .
2- پرده های عفت و شرم پاره می گردد .
3- زنا کاری و تجاوزهای ناموسی علنی می شود .
4- مالهای یتیمان را حلال می شمارند و می خورند .
5- رباخواری شیوع پیدا می کند .
6- در کیل و وزنها ، کم و کاست می کنند .
7- شراب را به اسم نبیذ حلال شمرده و می خورند .
8- رشوه را به عنوان هدیه و شیرینی می گیرند .
9- به نام امانت داری خیانت می نمایند .
10-مردها خود را به شکل زنان و زنان خویش را به صورت مردها درمی آورند.
11- به احکام و دستورات نماز بی اعتنائی می کنند .
12- حج خانه خدا را برای غیر خدا (برای ریا و یا تجارت) بجا می آوردند .
سپس ادامه داد:
کیفراین زشتی ها این است که خداوند آنها را از فیوضات خود محروم می کند، تا جائی که ماه (شوال) برای آنها مخفی می شود به طوری که گاهی دو شبه دیده می شود
(که معلوم می شود روز عید فطر را به عنوان ماه رمضان روزه گرفته اند با اینکه روزه آن حرام بوده است)
و زمانی شب اول رمضان مخفی می شود، که دو روز آن را روزه نگرفته و به عنوان آخر ماه شعبان می خورند و روزعید فطر را به خیال آخر ماه رمضان روزه می گیرند .
در این وقت باید ترسید از اینکه خداوند به طور ناگهانی آنها را کیفر کند (مانند زلزله و طوفان و سیل ).
چرا که به دنبال آن کارها، بلاها مردم را فرا می گیرد، تا جائی که کسانی صبح سالم هستند ولی شب در دل خاک و قبر آرمیده اند و گاهی شب سالمند و بامدادان جزء مردگان هستند.
وقتی چنین روزگاری پیش آمد، لازم است انسان همیشه وصیت کرده باشد که مبادا بلائی بر او فرود آمده و بدون وصیت بمیرد و واجب است نماز را در اول وقت آن بخواند چون ممکن است تا آخر وقت زنده نباشد.
هر یک از شما آن زمان را درک کرد بدون وضو نخوابد و اگر برایش امکان دارد همیشه با وضو باشد چه ترس آن است که مرگ ناگهانی برسد،
لذا خوب است با وضو باشد که روح با طهارت خدا را ملاقات نماید. من شما را ترساندم اگر بترسید و آگاه نمودم،اگر آگاه گردید
و شما را پند دادم چنانچه پند گیرید
پس در پنهانی و آشکار، از خدا بترسید و نباید کسی از شما بمیرد، مگر اینکه مسلمان باشد،
زیرا هر کس به جزاسلام آئینی داشته باشد ازاو پذیرفته نیست و در آخرت زیان کاراست.
(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت به نقل از بحار الانوار)
