به راستى عشق چیست؟

عشق را مى توان جاذبه و کشش قلبى انسان به سوى کمال و جمال دانست.
 زیبایى، یکى از کمالات است و زیباى مطلق، خداست.
عشق را جز با عشق نمى ‏توان شناخت.
عشق را جز عاشق نمى ‏تواند درک کند
اما براى نزدیک شدن موضوع به ذهن،
مى‏ توانیم از مثال‏هاى موجود
در مراتب پایین‏تر موجودات زنده استفاده نماییم.

جذبه پروانه به سوى شمع، کشش شاخ و برگ درختان به سوى نور، کشش ریشه‏ ها به سمت خاک، گرایش انسانى که در تاریکى قرار مى‏ گیرد، به سوى هر نقطه نورانى، کشش برخى حیوانات به طرف جریان‏ها و میدان‏هاى مغناطیسى و نظایر آن، مى‏ توانند نمونه‏ هایى از این قبیل باشند.

عشق در مرتبه‏ اى بسیار عالى‏ تر و به عنوان عالى‏ ترین تجلى عالم هستى، قلب انسان را به سوى کمال و زیبایى مطلق سوق مى‏ دهد.

انسان را خدا به گونه‏ اى آفریده است که وقتى به سوى نور وجود مطلق متمایل مى‏ شود، با تمام وجود به سمت آن کشیده مى‏ شود.

به این ترتیب، عشق کشش قلب انسان به سوى خداوند است.

حب یا عشق، ماهیتى انسانى دارد و هدف اصلى آن نیز خداست ولى این که چرا عشق که اصالتاً مى‏ باید متوجه خدا باشد، به انسان‏ها تعلق پیدا مى‏ کند، سؤالى است که مى‏ توان به این طریق به آن پاسخ داد که عشق در مراتب پایین‏تر انسانى به سمت نشانه‏ هایى از جمال و کمال الهى که در انسان‏ها به عنوان خلیفه او به ودیعت گذاشته شده است، متوجه مى‏ شود.

انسانى که هنوز نمى‏ تواند درکى از جمال و کمال مطلق داشته باشد، لاجرم به سوى جمال‏ هاى عینى و قابل رؤیت کشیده مى ‏شود و به سوى کمالات و عواطف ا نسانى که نشانه‏ هایى از رأفت الهى در وجود انسان هستند، سوق پیدا مى‏ کند.

به عبارت دیگر، عشق یک انسان به انسان دیگر، اگر خالى از هواها و امیال باشد، نشانه ‏اى از عشق به کمال مطلق است...

برگرفته از نرم افزار پرسمان 3