فقط با قرآن سخن مى‏ گوید.!!!

ابوالقاسم قشیرى مى‏ گوید:
از کاروان حج عقب مانده بودم،
 ناگاه زنى را دیدم که او نیز در صحرا، حیران و سرگردان بازمانده بود. از او پرسیدم: تو کیستى؟
گفت: «وَقُلْ سَلامٌ فَسَوْفَ یَعْلَموُنَ»؛
 «و بگو: سلام بر شما، پس به زودى خواهند دانست.»
(زخرف: 89)

پس سلام کردم و دوباره پرسیدم:
 در این بیابان چه مى‏ کنى؟
گفت: «مَنْ یَهْدِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ مُضِلٍّ»؛
«هر کسى را که خدا هدایت کند،
هیچ گمراه کننده‏ اى نخواهد داشت».
(الزُّمُر: 37)

گفتم: آیا از آدمیانى یا از پرى؟
گفت: «یا بَنى آدَمَ خُذُوا زِینَتَکُمْ عِنْدَ کُلِّ مَسْجِدٍ»؛
«اى فرزند آدم! زینت خود را به هنگام مسجد، با خود بردارید». (اعراف: 31)

گفتم: از کجا مى‏ آیى؟
گفت: «یُنادَوْنَ مِنْ مَکانٍ بَعِیدٍ»؛
«از راه دور صدا زده مى‏ شوند».
(فُصّلت: 44)

گفتم: به کجا مى‏ روى؟
گفت: «وَللَّه عَلَى النّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ»؛
«بر مردم واجب است که به خاطر خدا، آهنگ خانه او (حج) کنند». (آل عمران: 97)

گفتم: چند روز است از منزل حرکت کرده و در راهید؟
گفت: «وَلَقَدْ خَلَقْنَا السَّمواتِ وَالْأَرْضَ وَما بَیْنَهُما فِى سِتَّةِ أیّامٍ»؛
«ما آسمان‏ها و زمین و آنچه را در میان آنهاست
در شش روز آفریدیم».
(ق: 38)

گفتم: آیا غذا و طعام میل دارى؟
گفت: «وَما جَعَلْناهُمْ جَسَداً لا یَأکُلوُنَ الطَّعامَ»؛
 «آنان را پیکرهایى که غذا نمى‏ خورند قرار ندادیم».
(انبیاء: 8)

پس از غذاى خود به ایشان دادم، تناول کرد؛
سپس خواهش کردم که اکنون در راهْ رفتن عجله کن.

گفت: «لا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلّا وُسْعَها»؛
«خداوند هیچ‏کس را جز به اندازه تواناییش تکلیف نمى‏ کند».
 (بقره: 286)

گفتم: بیا بر مرکب من و بر کنار (یا پشت) من سوار شو.
گفت: «لَوْ کانَ فِیهِما آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتا»؛
«اگر در آسمان و زمین، جز اللَّه خدایان دیگرى بودند،
 فاسد مى‏ شدند».
(انبیاء: 22)

به ناچار پیاده شدم و او را بر مرکب خود سوار کردم.
گفت: «سُبْحانَ الَّذى سَخَّرَ لَنا هذا»؛
«پاک و منزه است کسى که این [مرکب‏] را براى ما مسخّر [در اختیار ما] قرار داد».
(زخرف: 13)

هنگامى که به قافله رسیدیم، گفتم:
 آیا کسى را در این کاروان دارى؟
گفت: «یا داوُدُ إِنّا جَعَلْناکَ خَلِیفَةً فِى الْأَرْضِ»؛
«اى داود! ما تو را خلیفه و نماینده خود در زمین قرار دادیم».
(ص: 26)
«وما مُحَمَّدٌ إِلّا رَسوُلٌ»؛ «محمد، فقط فرستاده خداست».
(آل عمران: 144)
«یا یَحْیى‏ خُذِ الْکِتابَ»؛
«اى یحیى! کتاب خدا را با قوّت بگیر».
(مریم: 12)
«یا موُسى‏ إِنّى أَنَا رَبُّکَ»؛
«اى موسى! من پروردگار توام».
 (طه: 11 و 12)

این بانو با تلاوت این چهار آیه مى‏ خواست
 به من بفهماند که من چهار فرزند دارم و نام‏هاى آنان:
 داود، محمد، یحیى و موسى است.

بنابراین،
من نیز میان کاروان رفتم و نام چهار تن از پسران وى را صدا زدم. چهار جوان را دیدم که به سمت آن بانو در حرکتند.
از بانوى بزرگوار پرسیدم: این جوانان کیانند؟
گفت: «الْمالُ وَالْبَنُونَ زِیْنَةُ الْحَیوةِ الدُّنْیا»؛
 «مال و فرزندان، زینت زندگى دنیاست».
(کهف: 46)

وقتى فرزندانش پیش او آمدند، به آنها گفت:
«یا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إنَّ خَیْرَ مَنِ اسْتَأجَرْتَ الْقَوِىُّ الأَمِینُ»
 (قصص: 26)

اى پدر! او را استخدام کن، زیرا بهترین کسى را که مى‏ توانى استخدام کنى، کسى است که قوى و امین باشد.

آن‏گاه آن جوانان در حد کفایت به من احسان کردند.
سپس گفت:«وَاللَّهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشاءُ»
 (بقره: 261)
و خداوند براى هر کسى که بخواهد
 [و شایستگى داشته باشد] دو یا چندین برابر مى‏ کند.

دوباره فرزندانش بر احسان و انعام خود افزودند.
از جوانان پرسیدم: این زن کیست؟
گفتند: ایشان مادرمان، فضّه، جاریه (خادمه)
 حضرت فاطمه زهرا علیها السلام است
که بیست سال است فقط با قرآن سخن مى‏ گوید.

با کاروان شام، ص:155 تا 158