"
مردى به نام" توبه" بودتفسیر نمونه ؛ ج24 ؛ ص465
فرمود: آرى.
گفتم:
رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- وارث همه انبیا بوده است؟
فرمود:
آرى، وارث همه علوم آنها بوده است.
پرسید:
آیا شما نیز تمام علوم رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- را به ارث برده اید؟
فرمود: آرى.
گفتم:
شما مى توانید مرده را زنده
کنید و کور مادرزاد و مبتلا به مرض پیسى را معالجه نمایید؟
و به آنچه مردم مىخورند و در خانه هایشان ذخیره مى کنند خبر دهید؟
فرمود: آرى، به اذن خدا.
سپس فرمود:
اى ابا محمّد! پیش بیا. نزدیکش رفتم.
پس آن حضرت دست به چهره و دیده من مالید.
ناگاه من دشت، کوه، آسمان و زمین را دیدم.
سپس بار دیگر دست بر صورت من کشید و به حالت اول برگشتم (مثل گذشته نابینا شدم).
آنگاه فرمود:
مى خواهى که این چنین باشى و در روز قیامت چون مردم، حساب تو با خدا باشد، یا آنکه نابینا باشى و بى حساب به بهشت بروى؟
گفتم:
مى خواهم مثل اول باشم؛ زیرا بهشت را بیشتر دوست می دارم.
جلوه هاى اعجاز معصومین علیهم السلام ؛ ص214
پیامبر اکرم- صلّى اللَّه علیه و
آله- در راهى مى رفت، زن مسلمانى به حضور حضرت آمد و گفت:
یا رسول اللَّه! من همسر شخصى هستم که مانند زن مى باشد و حقوق شوهرى را ادا نمى کند.
حضرت فرمود:
شوهرت را صدا کن تا اینجا بیاید.
زن، شوهرش را صدا کرد و شوهرش آمد.
پیامبر به زن فرمود: «آیا او را دوست دارى؟»
زن گفت: بلى.
رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله-
براى آن دو دعا کرد و پیشانى زن را بر پیشانى مرد چسباند و دعا کرد و
فرمود:
«بار پروردگار! میان این دو الفت بینداز و آنها را به همدیگر دوست گردان».
سپس زن گفت:
هیچ یک از کسانى که از قبل مى شناختم و یا از آن پس دیدم، و حتّى پدرم در نظر من محبوب تر از شوهرم نبودند.
پیامبر فرمود:
«گواهى بده که من فرستاده خدا هستم».
جلوه هاى اعجاز معصومین علیهم السلام ؛ ص36
حضرت فرمود: بیّنه و شاهدى دارید. گفتند: «آرى یا رسول اللَّه!».
رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- به على- علیه السّلام- فرمود: «اى على! اگر بیّنه ای آوردند، حق خدا را از او بگیر» اعرابى اندکى سرش را به زیر انداخت و آرام شد.
سپس حضرت فرمود: «برخیز، یا اینکه دلیلى بر بی گناهى خود بیاور» در این هنگام، شتر به صدا در آمد و خطاب به پیغمبر- صلّى اللَّه علیه و آله- گفت: قسم به کسى که تو را به حق مبعوث کرده، این شخص مرا ندزدیده است و من مالکى غیر از او ندارم.
پیامبر اکرم- صلّى اللَّه علیه و آله- فرمود: «چه گفتى که خدا شتر را براى گفتن بى گناهى تو، به سخن آورد؟».
عرب گفت: گفتم: «خدایا! نمى شود با تو سخن گفت. و کسى نیست که تو را کمک کند و کسى نیست که در ربوبیت تو شریک باشد. تو پروردگار ما هستى چنان که گفتى، و ما فوق گویندگان مى باشى. از تو مسألت داریم که بر محمّد و آل محمّد- صلّى اللَّه علیه و آله- درود فرستى و بى گناهى مرا آشکار سازى».
آنگاه رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- فرمود: «قسم به خدایى که مرا مبعوث کرده، ملائکه را دیدم که سخن تو را می نوشتند. بدانید هر کس مثل این اعرابى گرفتار شد مانند او دعا کند و بر من زیاد درود بفرستد».
((جلوه هاى اعجاز معصومین علیهم السلام ؛ ص30))
روزى در وادى السّلام نجف أشرف براى
زیارت اهل قبور و ارواح مؤمنین رفته بودم.
در این میان از ناحیه دور نسبت
بجائى که من بودم ناگهان صداى شترى که می خواهند او را داغ کنند بلند شد، و
صیحه مى کشید و ناله می کرد؛
بطورى که گوئى تمام زمین وادى السّلام از صداى نعره او متزلزل و مرتعش بود.
من با سرعت براى استخلاص آن شتر بدان سمت رفتم.
چون نزدیک شدم دیدم شتر نیست، بلکه جنازه اى را براى دفن آورده
اند و این نعره از این جنازه بلند است؛
و آن افرادى که متصدّى دفن او بودند أبداً اطّلاعى نداشته و با کمال خونسردى و آرامش مشغول کار خود بودند.
مسلّماً این جنازه از مرد متعدّى و ظالمى بوده است که در اوّلین وهله از ارتحال به چنین عقوبتى دچار شده است،
یعنى قبل از دفن و عذاب قبر، از دیدن صور برزخیّه، وحشتناک گردیده و فریاد برآورده است.
معاد شناسى ؛ ج1 ؛ ص:140 و 141
منصور دوانیقی از عبدالرحمن خواست که
وی را موعظه کند، عبدالرحمن گفت:(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)
