از اهل مدینه ، پیامبر صلى اللّه علیه و آله و پنج نفر از اصحاب او را به غذائى که آماده کرده بودند دعوت نمودند.
حضرت دعوت آنها را پذیرفت اما وقتى به منزل میزبان مى رفتند در بین راه یک نفر دیگر که دعوت نشده بود به آنها گروید.
وقتى به منزل نزدیک شدند پیامبر صلى اللّه علیه و آله به او گفت : آنها تو را دعوت نکرده اند
همین جا بنشین تا من با آنها صحبت کنم
و همراهى تو را، با آنها در میان گذارم
و اجازه ورودت را بگیرم .
نام کتاب :قصه هاى تربیتى چهارده معصوم مؤ لف :محمد رضا اکبرى
قالَ اللّه ُ تَبارَکَ وَ تَعالى:
وَ نُـریُد اَنْ نَمُنَّ عَلىَ الذَینَ اسْتُضْعِفُوا فىِ الاَْرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ اَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الوارِثینَ
(سـوره قصص/5)
خدواند تبارک و تعالى مى فرماید:
و ما اراده کردیم که
بر مستضعفان منّت گذارده
و آنها را پیشوایان مردم قرار دهیم
و وارث ملک و جاه فرعونیان گردانیم.
40 حدیث از امام زمان (عج)
إنَّهُ لَیْسَ بَیْنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ بَیْنَ اَحَد قَرابَهٌ، وَ مَنْ انْکَرَنی فَلَیْسَ مِنّی، وَ سَبیلُهُ سَبیلُ ابْنِ نُوح /
بین خداوند و هیچ یک از بندگانش،
خویشاوندی وجود ندارد -
و برای هرکس به اندازه اعمال و نیّات او
پاداش داده می شود
- هرکس مرا انکار نماید
از (شیعیان و دوستان) ما نیست
و سرنوشت او
همچون فرزند حضرت نوح (علیه السلام) خواهد بود.
چهل حدیث گهربار منتخب
1 قالَ الا مامُ بُو مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ الْعَسْکَرى صَلَواتُ اللّهِ وَسَلامُهُ عَلَیْهِ:
إنَّ اللّهَ تَبارَکَ وَ تَعالى بَیَّنَ حُجَّتَهُ مِنْ سائِرِ خَلْقِهِ بِکُلِّ شَىْءٍ، وَ یُعْطِیهِ اللُّغاتِ، وَمَعْرِفَةَ الاْ نْسابِ وَالاَّْجالِ وَالْحَوادِثِ، وَلَوْلا ذلِکَ لَمْ یَکُنْ بَیْنَ الْحُجَّةِ وَالْمَحْجُوحِ فَرْقٌ.(68)
ترجمه :
فرمود:
همانا خداوند متعال ،
حجّت و خلیفه خود را براى بندگانش الگو
و دلیلى روشن قرار داد،
همچنین خداوند حجّت خود را ممتاز گرداند
و به تمام لغت ها و اصطلاحات قبائل و اقوام آشنا ساخت
و نساب همه را مى شناسد
و از نهایت عمر انسان ها
و موجودات
و نیز جریانات
و حادثه ها آگاهى کامل دارد
و چنانچه این امتیاز وجود نمى داشت ،
بین حجّت خدا و بین دیگران فرقى نبود.
حدیثی از سلیمان بن اعمش روایت شده که او نقل کرد:
در کوفه مرا همسایه‌ای بود.
روزی به او گفتم:
« چرا به زیارت قبر امام حسین(ع) نمی‌روی؟»
گفت:
« چون بدعت است
و هر بدعتی موجب گمراهی است
و گمراهی موجب دوزخ است.»
پیامبر اکرم- صلّى اللَّه علیه و
آله- در راهى مى رفت، زن مسلمانى به حضور حضرت آمد و گفت:
یا رسول اللَّه! من همسر شخصى هستم که مانند زن مى باشد و حقوق شوهرى را ادا نمى کند.
حضرت فرمود:
شوهرت را صدا کن تا اینجا بیاید.
زن، شوهرش را صدا کرد و شوهرش آمد.
پیامبر به زن فرمود: «آیا او را دوست دارى؟»
زن گفت: بلى.
رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله-
براى آن دو دعا کرد و پیشانى زن را بر پیشانى مرد چسباند و دعا کرد و
فرمود:
«بار پروردگار! میان این دو الفت بینداز و آنها را به همدیگر دوست گردان».
سپس زن گفت:
هیچ یک از کسانى که از قبل مى شناختم و یا از آن پس دیدم، و حتّى پدرم در نظر من محبوب تر از شوهرم نبودند.
پیامبر فرمود:
«گواهى بده که من فرستاده خدا هستم».
جلوه هاى اعجاز معصومین علیهم السلام ؛ ص36
حضرت فرمود: بیّنه و شاهدى دارید. گفتند: «آرى یا رسول اللَّه!».
رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- به على- علیه السّلام- فرمود: «اى على! اگر بیّنه ای آوردند، حق خدا را از او بگیر» اعرابى اندکى سرش را به زیر انداخت و آرام شد.
سپس حضرت فرمود: «برخیز، یا اینکه دلیلى بر بی گناهى خود بیاور» در این هنگام، شتر به صدا در آمد و خطاب به پیغمبر- صلّى اللَّه علیه و آله- گفت: قسم به کسى که تو را به حق مبعوث کرده، این شخص مرا ندزدیده است و من مالکى غیر از او ندارم.
پیامبر اکرم- صلّى اللَّه علیه و آله- فرمود: «چه گفتى که خدا شتر را براى گفتن بى گناهى تو، به سخن آورد؟».
عرب گفت: گفتم: «خدایا! نمى شود با تو سخن گفت. و کسى نیست که تو را کمک کند و کسى نیست که در ربوبیت تو شریک باشد. تو پروردگار ما هستى چنان که گفتى، و ما فوق گویندگان مى باشى. از تو مسألت داریم که بر محمّد و آل محمّد- صلّى اللَّه علیه و آله- درود فرستى و بى گناهى مرا آشکار سازى».
آنگاه رسول خدا- صلّى اللَّه علیه و آله- فرمود: «قسم به خدایى که مرا مبعوث کرده، ملائکه را دیدم که سخن تو را می نوشتند. بدانید هر کس مثل این اعرابى گرفتار شد مانند او دعا کند و بر من زیاد درود بفرستد».
((جلوه هاى اعجاز معصومین علیهم السلام ؛ ص30))
...روزى یک شتر و یک روباه با هم رفیق
شدند.حتى من هیچ وقت بعد از این نمى گویم «بچه من»، مى گویم «بچه ما»
و تو هم به کرّه شترت دیگر نگو «کرّه شتر من»، بگو «کرّه شتر ما». بیا «من» را بکلى از بین ببریم و تبدیل به «ما» کنیم.
من بعد از این به پالان تو مى گویم «پالان ما» و تو هم به دم من بگو
«دم ما» و اساساً دیگر منى در کار نباشد.
شتر بیچاره هم باور کرد. مدتى با هم زندگى اشتراکى کردند تا اینکه حادثه اى پیش آمد: روباه چند روزى شکارى گیرش نیامد.
یک روز در حالى که عصبانى و ناراحت بود، به خانه اشتراکى آمد ولى به اصطلاح روده کوچکش داشت روده بزرگش را از گرسنگى مى خورد.
چشمش به کرّه شتر افتاد. او را به
گوشه اى برد و درید و شکمى از عزا درآورد. شتر که برگشت، سراغ بچه اش را
گرفت.
روباه اظهار بى اطلاعى کرد و گفت: نمى دانم.
شتر دنبال بچه اش گشت تا لاشه اش را
پیدا کرد.
بى تاب شد و به سرش مى زد که چه کسى بچه من را چنین کرده است.
تا شتر گفت «بچه من»، روباه گفت:
تو هنوز تربیت نشده اى که مى گویى «بچه من»؟! بگو «بچه ما»!.
مجموعه آثار شهید مطهرى (انسان کامل)، ص:302 تا 303
