از امتیازات بزرگ تشیّع، توجّه شدید به زیارت قبور پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار است؛
هر چند زیارت اهل قبور و پاکان به شیعه اختصاص ندارد و اهل سنت، غیر از وهابیت نیز به این امر، توجّه و علاقه دارند.
زیارت امامان، آثار شگرفی دارد که می تواند در آگاهی و سازندگی افراد و جامعه مؤثر باشد.
زیارت، باعث آگاهی و آشنایی با سیره امامان و احوال آنها می شود که در واقع، رفتار آنها اسلام مجسّم است و باعث قرب روحی به آنها می شود و همین طور، پاک شدن از گناهان و ثوابهای فراوان را در پی دارد.
امام باقر(ع) فرمود:
اگر مردم می دانستند که
چه فضیلتی در زیارت حسین(ع) است
از شدت اشتیاق [به زیارتش] می مردند
و از حَسرَت آن، جانهایشان از بدنها جدا می شد.
[راوی می گوید] گفتم که چه [فضیلتی] است.
امام باقر(ع) [در بیان ثواب زیارت آن حضرت] فرمود:
هر کس از روی اشتیاق برای زیارت آن حضرت برود،
خداوند برای او ثواب هزار حج قبول شده
و هزار عمرة پذیرفته شده،
و ثواب هزار شهید از شهدای جنگ بدر،
و ثواب هزار روزه دار
و ثواب هزار صدقه قبول شده
و ثواب هزار بنده آزاد کردن در راه خدا برای او می نویسد
و در آن سال از هر آفت و بلایی محفوظ می ماند
که کم ترین آنها شیطان است
و برای او ملکی گماشته می شود
که او را از
مقابل رُو و پشت سر و راست و چپ و بالای سر و زیر پایش حفظ می کند.
و اگر همان سال بمیرد،
ملائکه رحمت الهی در حالی که غسل و کفن می شود
نزد او حاضر می شوند
و برای او از خداوند طلب مغفرت می کنند
و او را تا قبرش استغفار گویان تشییع می کنند؛
و قبرش تا جایی که چشمش می بیند توسعه می یابد
و خداوند او را ایمن می کند از فشار قبر
و از اینکه وی را نکیر و منکر بترسانند
و دری به سوی بهشت برای او گشوده می شود
و [در روز قیامت] نامة اعمالش به دست راستش داده می شود،
و نوری در روز قیامت به او عطا می شود که
آن نور بین مشرق و مغرب را روشن می کند،
آن گاه منادی ندا می کند:
این شخص [با این همه منزلت] از زوار قبر حسین بن علی(ع) است که با اشتیاق، او را زیارت کرده است.
پس احدی در قیامت باقی نمی ماند؛
مگر آنکه آرزو می کند: ای کاش! از زوّار حسین(ع) بود.»
عروج معرفت، بام حسین است
لبم لبریز از جام حسین است
اگر جراح قلبم را شکافد
میان سینه ام نام حسین است
امام باقر(ع) فرمود:
«لَوْ یَعْلَمُ النَّاسُ مَا فِی زِیَارَةِ الْحُسَیْنِ مِنَ الْفَضْلِ
لَمَاتُوا شَوْقاً وَ تَقَطَّعَتْ أَنْفُسُهُمْ عَلَیْهِ حَسَرَاتٍ قُلْتُ
وَ مَا فِیهِ؟ قَالَ مَنْ أَتَاهُ تَشَوُّقاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ
حَجَّةٍ مُتَقَبَّلَةٍ وَ أَلْفَ عُمْرَةٍ مَبْرُورَةٍ وَ أَجْرَ أَلْفِ
شَهِیدٍ مِنْ شُهَدَاءِ بَدْرٍ وَ أَجْرَ أَلْفِ صَائِمٍ وَ ثَوَابَ أَلْفِ
صَدَقَةٍ مَقْبُولَةٍ وَ ثَوَابَ أَلْفِ نَسَمَةٍ أُرِیدَ بِهَا وَجْهُ
اللَّهِ وَ لَمْ یَزَلْ مَحْفُوظاً سَنَتَهُ مِنْ کُلِّ آفَةٍ أَهْوَنُهَا
الشَّیْطَانُ وَ وُکِّلَ بِهِ مَلَکٌ کَرِیمٌ یَحْفَظُهُ مِنْ بَیْنِ
یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ وَ عَنْ یَمِینِهِ وَ عَنْ شِمَالِهِ وَ مِنْ
فَوْقِ رَأْسِهِ وَ مِنْ تَحْتِ قَدَمِهِ فَإِنْ مَاتَ سَنَتَهُ حَضَرَتْهُ
مَلَائِکَةُ الرَّحْمَةِ یَحْضُرُونَ غُسْلَهُ وَ أَکْفَانَهُ وَ
الِاسْتِغْفَارَ لَهُ وَ یُشَیِّعُونَهُ إِلَی قَبْرِهِ بِالِاسْتِغْفَارِ
لَهُ وَ یُفْسَحُ لَهُ فِی قَبْرِهِ مَدَّ بَصَرِهِ وَ یُؤْمِنُهُ اللَّهُ
مِنْ ضَغْطَةِ الْقَبْرِ وَ مِنْ مُنْکَرٍ وَ نَکِیرٍ أَنْ یُرَوِّعَانِهِ
وَ یُفْتَحُ لَهُ بَابٌ إِلَی الْجَنَّةِ وَ یُعْطَی کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ
وَ یُعْطَی یَوْمَ الْقِیَامَةِ نُوراً یُضِی ءُ لِنُورِهِ مَا بَیْنَ
الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ یُنَادِی مُنَادٍ هَذَا مِنْ زُوَّارِ
قَبْرِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ شَوْقاً إِلَیْهِ فَلَا یَبْقَی أَحَدٌ
فِی الْقِیَامَةِ إِلَّا تَمَنَّی یَوْمَئِذٍ أَنَّهُ کَانَ مِنْ زُوَّارِ
الْحُسَیْن؛[کامل الزیارات، ابن قولویه قمی، دار المرتضویه، نجف، ق، باب
56، ح3، ص143.]
وفادارى
حضرت علی علیه السلام در بعضی اوقات از مصائب و گرفتاریهای آیندگان خبر می داد و راه درمان ابتلائات آنها را گوشزد می کرد.علی علیه السلام فرمود: زمانی بر مردم خواهد آمد که چند گناه بزرگ و عمل زشت در بین آنها پدید می آید.
