اگه یک روزی خودمان را گم کردیم چه می کنیم؟!!!!

...مردى بود که براى اینکه خودش را گم نکند،
کدوئى را سوراخ کرده و به گردنش آویزان نموده بود،
و در حضَر و سفر و در خواب و بیدارى آن کدو به گردنش آویخته بود؛
 و پیوسته شادان بود که:
من تا به حال با این علامت بزرگ نه خودم را گم کرده ‏ام
و نه از این به بعد تا آخر عمر خودم را گم خواهم نمود.

شبى که با رفیق طریقش در سفر با هم خوابیده بودند،
 در میان شب تاریک رفیقش برخاست
و آهسته کدو را از گردن وى باز کرد
و به گردن خود بست و گرفت خوابید.
صبحگاه که این صاحب کدو از خواب برخاست،
 دید کدویش در گردنش نیست؛
فلهذا باید خود را گم کند.
و آنگاه ملاحظه کرد که
 این کدو به گردن رفیقش که در خواب است بسته است
و گفت: پس حتماً من این رفیقِ در خواب هستم،
زیرا که علامت من در گردن اوست.
مدّتى در تحیّر بود که بارالها!
بار خداوندا!
 چه شده است که من عوض‏  شده ‏ام؟!
از طرفى من منم، پس کو کدوى گردنم؟
و از طرفى کدو علامت لا ینفکّ من بود،
 پس حتماً این مرد خوابِ کدو به گردن بسته، خود من هستم.
و با خود این زمزمه را در زیر زبان داشت‏ :
اگر تو منى پس من کِیَم؟!
 اگر من منم پس کو کدوى گردنم؟!

روح مجرد، ص: 165