تشرف ملا احمد مقدس اردبیلی
------------------------
سید میر علام تفرشی ، که از شاگردان فاضل مقدس اردبیلی (ره ) است ،
می گوید: شبی در صحن مقدس امیرالمؤمنین (ع ) راه می رفتم .
خیلی از شب گذشته بود.
ناگاه شخصی را دیـدم کـه به سمت حرم مطهر می آید.
من نیز به سمت او رفتم ، وقتی نزدیک شدم ،
دیدم استاد ما ملا احمد اردبیلی است .
خـود را از او مخفی کردم ،
تا آن که نزدیک در حرم رسید و با این که در بسته بود،
معاویه عده ای از صحابه و تابعین
دروغگو را
با پول خریده بود
تا آنها بر ضد امام علی (ع)، حدیث جعل کنند،
مانند ابوهریره، عمروعاص و مغیره بن شعبه از صحابه،
و مانند عروه بن زبیر
از تابعین.
ابوهریره بعد از
شهادت علی (ع) به کوفه آمده بود،
و با طرفندهای عجیبی،(با حمایت از قدرت
معاویه)
مطالبی را که با شأن علی (ع) نامناسب بود،
می بافت و به پیامبر(ص) نسبت می داد،
شبها کنار باب الکنده مسجد کوفه می نشست
و عده ای را با اراجیف خود منحرف می کرد.
شبی یکی از جوانان غیور و آگاه کوفه در
جلسه او شرکت کرد،
پس از شنیدن گفتار بی اساس او،
خطاب به او گفت:
تو را به خدا سوگند می دهم
آیا شنیده ای که رسول خدا در مورد علی (ع) این دعا
را کرد:
اللهم و ال من والاه و عاد من عاداه:
خدایا دوست بدار،
کسی را که علی (ع) را دوست بدارد
و دشمن بدار کسی را که علی (ع) را دشمن دارد.
ابوهریره (دید نمی تواند این حدیث روشن و قاطع را رد کند)
گفت:
اللهم نعم:
خدا را گواه می گیرم آری شنیده ام.
جوان
غیور گفت:
بنابرین، خدا را گواه می گیرم که
تو دشمن علی (ع) را دوست می
داری
و دوست علی (ع) را دشمن داری
(پس مشمول نفرین رسول خدا(ص) هستی)،
سپس آن
جوان بر خاست
و با کمال بی اعتنائی آن جلسه را ترک نمود.
داستان دوستان / محمد محمدی اشتهاردی
به نقل از پایگاه اندیشه قم
حضرت صادق علیه السلام فرمود:
مردى از کفار اهل کتاب (ذمى ) در راه رفیق امیرالمؤ منین علیه السلام گردید ایشان را نمى شناخت .
پرسید کجا مى روى ؟
حضرت فرمود: به کوفه ،
هنگامیکه بر سر دو راهى رسیدند
ذمى خواست از راه دیگر برود
حضرت مقدارى او را همراهى نمود.
ذمى عرض کرد شما که خیال کوفه داشتید؟
براى چه از این راه می آئید؟
مگر نمى دانید راه کوفه از این طرف نیست ؟
فرمود: مى دانم
ولى دستور پیغمبر ما است
که نیکو رفاقت و مصاحبت کردن ،
به اینست که رفیق خود را
مقدارى همراهى و مشایعت کنند.
من از این جهت با تو آمدم .
مرد ذمى گفت :
شیفته ى اخلاق نیک اسلام شده اند
کسانیکه پیروى این دین را نموده اند
من شما را گواه مى گیرم که به اسلام وارد شدم .
از همانجا آن مرد به همراهى على علیه السلام
به کوفه آمد در کوفه ایشان را شناخت
و مراسم اجراء شهادت اسلام را بجا آورد.
(داستانها و پندها جلد دوم گردآورى : مصطفى زمانى وجدانى به نقل از: ج16 بحارالانوار ص 44).
ابوعمر از بزرگان و مشاهیر کوفه بود مى گوید
در قصر کوفه حضور عبدالملک بن مروان نشسته بودم
در آن هنگام سر بریده مصعب ابن زبیر را در مقابل خود گذاشته بود.
از دیدن این منظره لرزه و اضطرابى اندامم را فرا گرفت
چنان حالم تغییر کرد که عبدالملک متوجه شد.
گفت ترا چه شد که اینطور ناراحت شدى ؟
گفتم
در پناه خدا قرارت مى دهم
خاطره اى از این قصر در نظرم مجسم شد
که از آن لرزه بر من وارد گردید.
در همین مکان
پیش عبیدالله بن زیاد لعنة الله علیه نشسته بودم
سر مقدس حسین بن على علیه السلام
را در مقابل او دیدم ،
پس از چندى باز همین جا
در حضور مختار بن ابى عبیده سر عبیدالله را
مشاهده کردم ،
بعد از گذشت مدتى
در همین مکان نشسته بودم
مصعب بن زبیر امیر کوفه بود،
سرمختار را در پیش روى خود گذاشته بود.
اینک نیز سر مصعب بن زبیر در مقابل شما است .
عبدالملک از شنیدن این سخن سخت تکان خورد،
از جاى خود برخاست
پس از آن دستور داد
عمارت و قصر را ویران کنند. ...
داستانها و پندها جلد دوم گردآورى : مصطفى زمانى وجدانى
گوید:
من هم رفتم زره ام را فروختم و
پول آن را دریافت کرده
و بر پیامبر صلى اللّه علیه و آله وارد شدم
و پول
زره را به او دادم .
نه پیامبر صلى اللّه علیه و آله از مقدار آن سوال کرد
و نه من خبرى دادم.
آنگاه بلال را صدا کرد و مبلغى به او داد و فرمود:
برو
براى فاطمه عطر خریدارى کن و مبلغى به ابوبکر داد
و گفت :
برو براى او
لباس و اثاثیه منزل خریدارى نما
و عمار یاسر و برخى دیگر از اصحاب را به کمک او فرستاد.
آنها هم رفتند و اشیاء مورد نیاز را خریدارى کردند.
جمع
آنچه براى جهیزیه زهرا علیها السلام خریدند عبارت بود از:
یک
عدد پیراهن ،
یک رو بنده ،
یک حله سیاه خیبرى ،
یک تختخواب بافته شده از
برگ و لیف خرما،
دو عدد تشک که
یکى از پشم گوسفند و دیگرى از لیف خرما پر شده بود،
چهار بالش ،
یک پرده پشمى ،
یک تخته حصیر،
یک دستاس ،
یک طشت مسى
،
مشکى از پوست ،
کاسه اى چوبى ،
یک آفتابه ،
دو کوزه سفالى ،
یک سفره چرمى ،
یک چادر بافت کوفه ،
یک مشک آب ،
مقدارى عطر.
اصحاب
پس از خرید اشیاء مذکور آنها را به محضر رسول خدا صلى اللّه علیه و آله
آوردند.
وقتى آنها را به او دادند حضرت آنها را زیر و رو کرد
و گفت :
خداوند مبارک گرداند.
نام کتاب :قصه هاى تربیتى چهارده معصوم مؤ لف :محمد رضا اکبر
حدیثی از سلیمان بن اعمش روایت شده که او نقل کرد:
در کوفه مرا همسایه‌ای بود.
روزی به او گفتم:
« چرا به زیارت قبر امام حسین(ع) نمی‌روی؟»
گفت:
« چون بدعت است
و هر بدعتی موجب گمراهی است
و گمراهی موجب دوزخ است.»
عمرو بن حجاج زبیدی مذحجی
او از اشراف مذحج در کوفه بود که با
این که خواهرش همسر هانی بن عروه بود در برابر هانی که دارای گرایش های
شیعی بود او از اشرافی بود که با امویان بیشتر همکاری می‌کرد بدین جهت در
زمان امارت زیاد و قیام حجر از شهادت دهندگان بر علیه حجر بود
و پس از آن تا پایان خلافت یزید دارای ارتباط مستمری با والیان اموی کوفه داشت. با مرگ معاویه و تزلزل خلافت یزید در کوفه او به همراه جمعی از اشراف از آخرین نامه نویسان به امام بود
ولی با آمدن زیاد دچار تحیر سیاسی شد در این زمان اگر چه سایه سنگین هانی بر قبیله‌اش مانع مانور و حضور سیاسی اوست
ولی با دستگیر شدن هانی، او اگر چه رهبری قیام مذحج بر علیه ابن زیاد را به عهده می گیرد ولی گویا او ماموریتی پنهان دارد تا با همراهی با این قیام، سربزنگاه یعنی آن گاه که شریح بر بام قصر شهادت بر سلامت هانی می‌دهد وظیفه‌اش یعنی متفرق کردن مذحج را به خوبی انجام می‌دهد و در این زمان که دیگر هانی از قبیله دور افتاده است پول‌های ابن زیاد او را می‌خرند و نتیجه‌اش این می‌شود که وقتی یکی دو روز بعد هانی را برای به شهادت رساندن به میان بازار قصاب‌ها می‌آورند
و او فریاد وامذحجاه برمی‌آورد هیچ کس حتی از قبیله‌اش به یاری او برنمی‌خیزد و این فقط به خاطر تبلیغات و مدیریت عمرو بن حجاج بر قبیله به نفع ابن زیاد است.
پس از آمدن امام به کربلا او هم از سوی ابن زیاد به همراه گروهی هزار نفری راهی کربلا می‌شود و در کربلا از سوی عمربن‌سعد روز هفتم محرم مامور بستن آب فرات بر امام و یارانش می‌گردد.
اگر چه او در شب تاسوعا در برابر گروه 50 نفری یاران امام به رهبری
حضرت عباس که ماموریت آب آوردن داشتند با وجودی که 500 نیرو به همراه
داشت دچار هزیمت شد.
با این وجود پس از بستن آب فرات او و سربازانش
هتاکی‌های متعددی به امام می‌کنند.
او
روز عاشورا فرماندهی سمت راست لشکر عمر سعد را به عهده می‌گیرد و چون در
برابر نبردهای تن به تن اصحاب نیروهای او کم می آورند به سربازانش دستور
می‌دهد که تک به تک به مصاف یاران امام نرفته و به صورت گروهی به آن ها
حمله کنند و بدین گونه در جنایت های روز عاشورا او از صحنه گردان‌های مهم
است.
پس از به شهادت رسیدن امام و یارانش او همراه شمر و عزره و برخی دیگر
مامور بردن سرهای شهدا به کوفه می‌گردد.
با مرگ یزید و آشفته شدن اوضاع
کوفه او در برابر جریان های شیعی به یاری والی زبیری شهر عبدالله بن مطیع
عدوی بر می‌خیزد
و از فرماندهان او در برابر قیام مختار است
ولی چون مختار پیروز می گردد
او از کوفه متواری شده و مدتی ناپدید می گردد
و کسی از محل
او با خبر نمی گردد تا این که پس از مدتی نیروهای مختار که در تعقیب
فراریان می‌باشند
در بیابان‌های حومه کوفه جسم بی‌رمق او را می‌یابند
که از تشنگی بر زمین افتاده، پس او را به قتل می‌رسانند.
ره‌توشه راهیان نور ویژه محرم‌الحرام 1431ق / 1388ش
طرماح بن عدی طایی
او
از بزرگان قبیله طیّ بود که از شیعیان اهل بیت شمرده می شد در دوران
خلافت ظاهری امیر المومنین او از یاران ویژه آن حضرت بود به گونه ای که
چندین مرتبه به عنوان پیک به سوی معاویه به شام اعزام شد و با معاویه در
نقش سفیره امام سخنان تندی داشته بود.
پس از شهادت امیر المومنین اگر چه
بر تشیع خود باقی ماند اما دیگر از کوفه به قبیله طی منتقل شده بود و
مشغول زندگی شخصی خود شده بود و از تحولات جهان اسلام و اخبار اهل بیت دور
افتاده بود
تا اینکه در
اوج تحولات کوفه پس از شهادت حضرت مسلم و در راه عراق بودن امام او برای
تهیه آذوقه سالیانه از محل قبیله خود به کوفه می آید
و با این که از اوضاع مطلع می شود ولی بی تفاوت سرگرم کارهای شخصی خود می‌شود
تا این که چند
نفر از شیعیان که قصد پیوستن به امام را دارند و مشکل خروج از شهر را با
توجه به محاصره شدید تمام راه‌ها دارند
به جستجوی راه بلدی می‌گردند که آن
ها را از بی راهه به سوی راه حجاز می‌برد (محل قبیله طی در جنوب غرب عراق
و شمال حجاز در کنار راه مکه به عراق بود)
پس در جستجو‌های خود به طرماح می رسند که سابقه تشیع داشته و راه بلد هم است.
او می پذیرد که آن ها را از کوفه خارج کند و به سمت حجاز ببرد.
این گروه پنج شش نفری در حومه غربی
کوفه موقعی که امام با لشکر حرّ همراه است به امام می‌پیوندند.
پس از
رسیدن یاران امام به حضرت ، حضرت رو به او کرده و از او هم طلب یاری می
نماید ولی او مسئله رساندن آذوقه به قبیله و خانواده‌اش را بهانه می‌کند
و از امام می خواهد به سمت قبیله آن ها بیاید و پس از نپذیرفتن امام قول می‌دهد آذوقه را به خانواده‌اش برساند و آن گاه باز گردد
و چنین هم می‌کند
و
چون به قصد یاری امام به سوی کربلا به راه می‌افتد
در میانه راه خبر شهادت امام را می شنود و باز می‌گردد.
ره‌توشه راهیان نور ویژه محرم‌الحرام 1431ق / 1388ش
او مردى شجاع و دلاور و از بزرگان شیعه در کوفه بود،
و نامه کوفیان را به عنوان آخرین قاصد در مکه تحویل امام علیه السلام داد.
امام نیز در جواب مردم کوفه،
قبل از اعزام مسلم بن عقیل،
وى را به عنوان پیک و نامه رسان خویش به سوى مردم کوفه روانه ساخت.
او در کوفه ماند تا آنکه مسلم وارد کوفه شد و با مسلم بیعت کرد. مسلم بن عقیل نیز او را مجدداً با نامه اى به سوى امام حسین علیه السلام فرستاد.
او براى مرتبه دوم در مکه به حضور امام علیه السلام شرفیاب شد و چون امام علیه السلام به او اجازه بازگشت به وطن را داد عرض کرد: نه بخدا قسم تو را رها نخواهم کرد تا حق رسول خدا صلى الله علیه و آله را درباره ات مراعات کرده باشم.
آنگاه افزود:
«وَاللَّهِ لَوْ أَعْلَمُ أَنِّی أُقتَلُ ثُمَّ أُحْیا ثُمَّ أُحْرَقُ ثُمَّ أُذْرى وَیُفعَلُ بِی ذلِکَ سَبْعینَ مَرَّةً، ما فارَقْتُکَ حَتَّى أَلْقى حَمامِی دُونَکَ وَکَیْفَ أَفْعَلُ ذلِکَ وَإنَّما هِیَ مَوْتَةٌ أَوْ قَتْلَةٌ واحِدَةٌ ثُمَّ هِیَ بَعْدُ الْکَرامَةُ الَّتی لَا انْقَضاءَ لَها أَبَداً؛
به خدا سوگند!
اگر بدانم که کشته مى شوم سپس زنده مى گردم،
آنگاه مرا مى سوزانند و خاکسترم را به باد مى دهند
و این کار را با من هفتاد بار انجام دهند
هرگز از شما جدا نمى شوم تا آنکه در راه تو جان دهم،
چرا چنین نکنم
در حالى که مرگ یا کشته شدن تنها یک بار است و پس از آن کرامتى است که انتهایى ندارد!».
« بحارالانوار، ج 45، ص 70 و مقتل الحسین مقرّم، ص 88»
روز عاشورا هنگامى که امام علیه السلام در زیر باران تیرها به نماز ایستاد
«سعید بن عبداللَّه»
و تنى چند از یاران فداکار آن حضرت در پیش روى امام ایستادند و بدن خویش را سپر تیرها کردند
و درد تیرها را با تمام توان در صورت و سینه و پهلوى خود به جان خریدند،
سعید با اصابت سیزده تیر در بدنش بر زمین افتاد و گفت:
«أَللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ لَعْنَ عادٍ وَثَمُودَ، أَللَّهُمَّ أَبْلِغْ نَبِیَّکَ عَنِّی السَّلامَ وَابْلِغْهُ ما لَقیتُ مِنْ أَلَمِ الْجَراحِ فَإنِّی ارَدْتُ ثَوابَکَ فِی نُصْرَةِ ذُرِّیَّةِ نَبِیِّکَ؛
خدایا این جماعت را از رحمت خود دور ساز!
چنانکه با قوم عاد و ثمود کردى،
خداوندا سلامم را به پیامبرت ابلاغ کن
و از دردى که به من رسیده او را با خبر ساز،
که
هدفم از تحمل این همه درد و رنج
در راه یارى ذریه پیامبرت،
براى رسیدن به پاداش تو است».
آنگاه چشمانش را گشود
و به چهره نورانى امام نگریست و عرض کرد:
«أَوَفَیْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؛
آیا به وظیفه ام عمل کردم و وفا نمودم؟».
امام علیه السلام در پاسخ فرمود:
«نَعَمْ، أَنْتَ أَمامِی فِی الْجَنَّةِ؛
آرى، تو پیشاپیش من به بهشت خواهى رفت».
«سعید بن عبداللَّه»
با شنیدن این کلام غرق سرور و شادى شد و جان به جان آفرین تسلیم کرد.
«اعیان الشیعة، ج 1، ص 606 و ابصارالعین، ص 126»
(برگرفته از کتاب عاشورا ریشهها انگیزهها، رویدادها پیامدها، ص: 467)
ابن ابى الحدید در جلد 4 شرح نهج البلاغه در صفحه 488 گوید:
مشهور اینست که؛
على علیه السّلام در رحبه کوفه مردم را سوگند داد و گفت:
بخدا سوگند می دهم؛
هر کس را که در بازگشت رسول خدا صلى اللّه علیه و آله از حجة الوداع
از آنحضرت شنیده که درباره من فرمود:
من کنت مولاه فعلى مولاه،
اللهم وال من والاه، و عاد من عاداه،
برخیزد و گواهى دهد،
در نتیجه مردانى بپا خاستند
و باین گفتار رسول خدا صلى اللّه علیه و آله گواهى دادند،
سپس على علیه السّلام به انس بن مالک فرمود:
تو نیز آن روز حضور داشتى، تو را چه مى شود
(که گواهى نمی دهى)؟
نامبرده گفت:
یا امیر المؤمنین سنّ من زیاد شده
و آنچه را که فراموش کرده ام بیشتر است از آنچه بیاد دارم،
فرمود:
اگر دروغ می گوئى؛
