حتی اسبهایشان را سیراب کردند...!!

امام حسین(ع) که در خاندانی پاک، سخاوتمند و با فضیلت پرورش یافت در مواجهه با لشکر دشمن، زیباترین و پسندیده ترین روش را برگزید.

بطوری که نکات آموزنده و تربیتی آن تا ابدیت الگو و سرمشق انسانهای آزاده قرار خواهد گرفت.

در منزل «ذوحسم» که امام و یارانش فرود آمدند، لشکر حر بن یزید ریاحی با هزار سوار رسید.

ابن زیاد فرمان داده بود امام حسین(ع) را هرکجا دیدند محاصره کرده و از رفتن وی به کوفه جلوگیری کنند.

امام حسین(ع) که حر و لشکریانش را تشنه یافت.

ابتدا دستور داد او و افرادش و حتی اسبهایشان را سیراب کنند

و پس از آن به «علی بن طمان محاربی» که از دشمنان بود و تازه از راه رسیده بود و از همه تشنه تر بود آب داد

امام او را کمک کرد تا آب نوشید

زیرا از شدت تشنگی نمی توانست از لب مشک آب بنوشد.

(مقتل الحسین، ص 218.)

چهل حدیث «شکرگزاری»

چهل حدیث «سپاس»

 

قالَ اللّه ُ تَبارَک وَ تَعالی:

وَ اِذْ تَأَذَّنَ َربُّکمْ لَئِنْ شَکرتُمْ لَأَ زیدَنَّکمْ وَلَئِنْ کفَرْتُمْ اِنَّ عَذابِی لَشَدیدٌ.

خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید:

و پروردگار شما اعلام کرد،

اگر سپاسگزاری کنید بر شما می‌افزایم،

و اگر ناسپاسی کنید همانا عذاب من سخت است.

سپاسگزار محـبوب خـدا

 

            1 عَنْ عَمّارِ الدُّهنی، قالَ:

سَمِعْتُ عَلِی بْنَ الْحُسَینِ علیه السلامیقُولُ: اِنَّ اللّه یحِبُّ کلَّ قَلْبٍ حَزینٍ وَ یحِبُّ کلَّ عَبْدٍ شَکورٍ

 

عمّار دهنی می‌گوید:

از امام سجاد علیه السلامشنیدم که می‌فرماید:

خداوند هر قلب محزون و هر بنده سپاسگزار را دوست می‌دارد.

 

عبادت و سپاسگزاری

 

            2 عَنْ اَبی جَعْفَرٍ علیه السلام قالَ:

کانَ رَسُولُ اللّه صلی الله علیه و آله عِنْدَ عائِشَةَ لَیلَتِها فَقالَتْ: یا رَسُولَ اللّه ِ لِمَ تَتْعَبُ نَفْسَک وَ قَدْ غَفَرَاللّه ُ لَک ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِک وَ ما تَأخَّرَ؟ فَقالَ: یا عائِشَةُ اَلا اَکونُ عَبْدا شَکورا؟

 

امام باقر علیه السلام فرمود:

شبی پیامبر پیش عایشه بود، عایشه گفت:

ای رسول خدا، چرا خودت را «با عبادت» رنج می‌دهی

در حالی که خدا تر آمرزیده است؟

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

ای عایشه آیا من بنده سپاسگزار نباشم؟

 

پاداش سپاسـگزار

چقدر رفتار ما معقول است؟!!!!

روزى قنبر خدمتگزار على علیه السلام به مجلس یکى از مردان متکبّر و تجاوزکار وارد شد.
در محضرش جمعى نشسته بودند،
 از جمله مرد کوته فکر و کم‏ تشخیص که خود را از شیعیان ثابت‏ قدم على علیه السلام می ‏دانست.

دشمن همیشه دشمن است!!!

...روزى یک شتر و یک روباه با هم رفیق شدند.
 روباه به شتر پیشنهاد کرد که بیا یک زندگى اشتراکى داشته باشیم و این زندگى اختصاصى و مالکیت اختصاصى را الغاء کنیم و با یکدیگر دوست و رفیق باشیم و حتى یکدیگر را «رفیق» صدا بزنیم، من به تو مى‏ گویم «رفیقْ شتر» و تو هم به من بگو «رفیقْ روباه»؛ صحبت «من» در کار نباشد.

حتى من هیچ وقت بعد از این نمى‏ گویم «بچه من»، مى‏ گویم «بچه ما»

و تو هم به کرّه شترت دیگر نگو «کرّه شتر من»، بگو «کرّه شتر ما». بیا «من» را بکلى از بین ببریم و تبدیل به «ما» کنیم.

من بعد از این به پالان تو مى‏ گویم «پالان ما» و تو هم به دم من‏ بگو «دم ما» و اساساً دیگر منى در کار نباشد.

شتر بیچاره هم باور کرد. مدتى با هم زندگى اشتراکى کردند تا اینکه حادثه‏ اى پیش آمد: روباه چند روزى شکارى گیرش نیامد.

یک روز در حالى که عصبانى و ناراحت بود، به خانه اشتراکى آمد ولى به اصطلاح روده کوچکش داشت روده بزرگش را از گرسنگى مى‏ خورد.

چشمش به کرّه شتر افتاد. او را به گوشه‏ اى برد و درید و شکمى از عزا درآورد. شتر که برگشت، سراغ بچه‏ اش را گرفت.

روباه اظهار بى‏ اطلاعى کرد و گفت: نمى ‏دانم.

شتر دنبال بچه ‏اش گشت تا لاشه‏ اش را پیدا کرد.

بى تاب شد و به سرش مى‏ زد که چه کسى بچه من را چنین کرده است.

تا شتر گفت «بچه من»، روباه گفت:

تو هنوز تربیت نشده‏ اى که مى‏ گویى «بچه من»؟! بگو «بچه ما»!.

مجموعه آثار شهید مطهرى (انسان کامل)، ص:302 تا 303