امام حسین(ع) که در خاندانی پاک، سخاوتمند و با فضیلت پرورش یافت در مواجهه با لشکر دشمن، زیباترین و پسندیده ترین روش را برگزید.
بطوری که نکات آموزنده و تربیتی آن تا ابدیت الگو و سرمشق انسانهای آزاده قرار خواهد گرفت.
در منزل «ذوحسم» که امام و یارانش فرود آمدند، لشکر حر بن یزید ریاحی با هزار سوار رسید.
ابن زیاد فرمان داده بود امام حسین(ع) را هرکجا دیدند محاصره کرده و از رفتن وی به کوفه جلوگیری کنند.
امام حسین(ع) که حر و لشکریانش را تشنه یافت.
ابتدا دستور داد او و افرادش و حتی اسبهایشان را سیراب کنند
و پس از آن به «علی بن طمان محاربی» که از دشمنان بود و تازه از راه رسیده بود و از همه تشنه تر بود آب داد
امام او را کمک کرد تا آب نوشید
زیرا از شدت تشنگی نمی توانست از لب مشک آب بنوشد.
(مقتل الحسین، ص 218.)
