حتی اسبهایشان را سیراب کردند...!!

امام حسین(ع) که در خاندانی پاک، سخاوتمند و با فضیلت پرورش یافت در مواجهه با لشکر دشمن، زیباترین و پسندیده ترین روش را برگزید.

بطوری که نکات آموزنده و تربیتی آن تا ابدیت الگو و سرمشق انسانهای آزاده قرار خواهد گرفت.

در منزل «ذوحسم» که امام و یارانش فرود آمدند، لشکر حر بن یزید ریاحی با هزار سوار رسید.

ابن زیاد فرمان داده بود امام حسین(ع) را هرکجا دیدند محاصره کرده و از رفتن وی به کوفه جلوگیری کنند.

امام حسین(ع) که حر و لشکریانش را تشنه یافت.

ابتدا دستور داد او و افرادش و حتی اسبهایشان را سیراب کنند

و پس از آن به «علی بن طمان محاربی» که از دشمنان بود و تازه از راه رسیده بود و از همه تشنه تر بود آب داد

امام او را کمک کرد تا آب نوشید

زیرا از شدت تشنگی نمی توانست از لب مشک آب بنوشد.

(مقتل الحسین، ص 218.)

آیا در زمان ظهور ظلم به یگدیگر وجود دارد؟

کم من حرى مومنة و کم من مؤمن متأسف حیران حزین عند فقدان الماء المعین

چه بسیار زنان و مردان مؤمنى که

به وقت فقدان ماء معین (مهدى (علیه السلام))

متأسف، تشنه و محزونند.
خرائج، ج 3 ، ص 1168، ح 65؛ بحار الانوار، ج 51 ، ص 152، ح
----------------------
فاذا خرج أشرقت الارض بنوره و وضع میزان العدل بین الناس فلا یظلم أحد أحدا
پس هنگامى که مهدى (علیه السلام) خروج کند

زمین به نور او روشن شود

و او ترازوى عدالت در میان مردم نهد

و کسى بر کسى دیگر ظلم نکند.
کشف الغمة، ج 3، ص 332؛  ینابیع المودة، ج 3 ص 387، ح 19
----------------------

من تشنه نیستم، خواستم تو را امتحان کنم.!!!

این داستان معروف را شنیده ‏اید
بوعلى سینا در حواس و فکرش [قویتر از حد معمول بود] چون آدم خارق‏ العاده ‏اى بود.
چشمش از دیگران شعاعش بیشتر بود،
 گوشش خیلى تیزتر بود،
 فکرش خیلى قویتر بود.
 کم کم مردم درباره حس بوعلى،
چشم بوعلى و گوش بوعلى افسانه‏ ها نقل کردند
 که مثلًا
در اصفهان بود
و صداى چکش مسگرهاى کاشان را مى ‏شنید.
 البته اینها افسانه است،
 ولى افسانه‏ ها را معمولًا در زمینه‏ هایى مى سازند که شخص جنبه خارق ‏العاده‏اى داشته باشد.
شاگردش بهمنیار به او مى‏ گفت:
 تو از آن آدم‏هایى هستى که اگر ادعاى پیغمبرى کنى،
 مردم از تو مى‏ پذیرند و از روى خلوص نیت ایمان مى ‏آورند.
 مى‏ گفت: این حرفها چیست؟
تو نمى ‏فهمى.
 بهمنیار مى‏ گفت:
خیر، مطلب از همین قرار است.
بوعلى مى‏ خواست عملًا به او نشان بدهد.
در یک زمستانى که با یکدیگر در مسافرت بودند
و برف زیادى آمده بود،

نگاه هدفمند به آموزه های اهلبیت(ع)

حضرت صادق (ع) در سفری بین راه،
کسی را دیدند که در کنار جاده،
 زیر سایه درختی به یک وضعی خودش را انداخته که معلوم است، ناراحت می باشد
و حالش غیر عادی است
(حضرت) به فردی که همراهش بود فرمود:
برویم ببینیم این مرد چه گرفتاری دارد.
 وقتی نزدیک او رفتند،
 از وضع لباس مخصوص او فهمیدند که مسلمان نیست
و صدایش هم در نمی آمد،
پس از بررسی، فهمیدند
 این مرد تشنه و گرسنه و در این بیابان تنها مانده است.
 حضرت دستور فرمودند تا آب و نانش دهند
 شخصی که همراه امام بود گفت
«این مرد کافر است، مگر ما می توانیم به کافران هم محبّت کنیم؟» حضرت فرمودند:
«آری، این محبّت، ضربه ای به جایی نمی زند و دشمنی با مسلمانان نیست.»

(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)