از عباس پرسیدم: این مرد کیست؟
گفت: او محمد بن عبد اللَّه صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم،
برادرزاده من است.
پرسیدم:
این زن کیست؟
گفت: همسر او خدیجه دخت خویلد است،
پرسیدم: این جوان کیست؟
گفت: او على علیه السّلام ابن ابى طالب،
پسر عموى اوست.
پرسیدم: این
حرکاتى که انجام مى دهند چیست؟
گفت: نماز مى گذارند و گمان دارند که
پیامبر است
و جز همسر و پسر عمویش؛
کسى به او ایمان نیاورده است.
((ارشاد القلوب-ترجمه سلگى، ج2، ص:51 تا 52))
طرماح بن عدی طایی
او
از بزرگان قبیله طیّ بود که از شیعیان اهل بیت شمرده می شد در دوران
خلافت ظاهری امیر المومنین او از یاران ویژه آن حضرت بود به گونه ای که
چندین مرتبه به عنوان پیک به سوی معاویه به شام اعزام شد و با معاویه در
نقش سفیره امام سخنان تندی داشته بود.
پس از شهادت امیر المومنین اگر چه
بر تشیع خود باقی ماند اما دیگر از کوفه به قبیله طی منتقل شده بود و
مشغول زندگی شخصی خود شده بود و از تحولات جهان اسلام و اخبار اهل بیت دور
افتاده بود
تا اینکه در
اوج تحولات کوفه پس از شهادت حضرت مسلم و در راه عراق بودن امام او برای
تهیه آذوقه سالیانه از محل قبیله خود به کوفه می آید
و با این که از اوضاع مطلع می شود ولی بی تفاوت سرگرم کارهای شخصی خود می‌شود
تا این که چند
نفر از شیعیان که قصد پیوستن به امام را دارند و مشکل خروج از شهر را با
توجه به محاصره شدید تمام راه‌ها دارند
به جستجوی راه بلدی می‌گردند که آن
ها را از بی راهه به سوی راه حجاز می‌برد (محل قبیله طی در جنوب غرب عراق
و شمال حجاز در کنار راه مکه به عراق بود)
پس در جستجو‌های خود به طرماح می رسند که سابقه تشیع داشته و راه بلد هم است.
او می پذیرد که آن ها را از کوفه خارج کند و به سمت حجاز ببرد.
این گروه پنج شش نفری در حومه غربی
کوفه موقعی که امام با لشکر حرّ همراه است به امام می‌پیوندند.
پس از
رسیدن یاران امام به حضرت ، حضرت رو به او کرده و از او هم طلب یاری می
نماید ولی او مسئله رساندن آذوقه به قبیله و خانواده‌اش را بهانه می‌کند
و از امام می خواهد به سمت قبیله آن ها بیاید و پس از نپذیرفتن امام قول می‌دهد آذوقه را به خانواده‌اش برساند و آن گاه باز گردد
و چنین هم می‌کند
و
چون به قصد یاری امام به سوی کربلا به راه می‌افتد
در میانه راه خبر شهادت امام را می شنود و باز می‌گردد.
ره‌توشه راهیان نور ویژه محرم‌الحرام 1431ق / 1388ش
(جابر بن عبدالله انصاری)
پدرش عبدالله بن عمرو در جنگ احد به شهادت رسید در حالی که او جوانی بیش نبود پس از آن زمان متکفل مخارج و هزینه خاندان سنگین پدرش شد و با این وجود از انس و علاقه اش به پیامبره کاسته نشد.
پیامبر هم گه‌گاه به او برای معیشت زندگی یاری می رساند و با او هم سخن می شد و به واسطه پیش بینی ای که برای عمر طولانی او به همراه محبت نهادینه اش برای اهل بیت درباره او نموده بود به او برای زمان پس از خود ماموریت هایی داده و رسالت هایی تعریف کرده و به او دانش‌هایی آموخته بود.
«خوارزمى» در «مناقب» خود،
از پیامبر اسلام صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم روایت کرده که فرمود:
اى على علیه السّلام اگر عابدى خدا را عبادت کند
و مانند نوح
در قوم خویش قیام نماید،
و به اندازه کوه احد طلا داشته باشد
و آن را در
راه خدا انفاق کند
و هزار سال با پاى خود حج به جا آورد
و میان صفا و مروه
به شهادت برسد،
ولى تو را اى على علیه السّلام دوست نداشته باشد،
بوى
بهشت هرگز به مشامش نخواهد رسید
و داخل آن نخواهد شد.
((ارشاد القلوب-ترجمه سلگى، ج2، ص: 48 ))
حضرت علی علیه السلام در بعضی اوقات از مصائب و گرفتاریهای آیندگان خبر می داد و راه درمان ابتلائات آنها را گوشزد می کرد.علی علیه السلام فرمود: زمانی بر مردم خواهد آمد که چند گناه بزرگ و عمل زشت در بین آنها پدید می آید.
1- کارهای زشت آشکار می گردد و معمولی می شود .
2- پرده های عفت و شرم پاره می گردد .
3- زنا کاری و تجاوزهای ناموسی علنی می شود .
4- مالهای یتیمان را حلال می شمارند و می خورند .
5- رباخواری شیوع پیدا می کند .
6- در کیل و وزنها ، کم و کاست می کنند .
7- شراب را به اسم نبیذ حلال شمرده و می خورند .
8- رشوه را به عنوان هدیه و شیرینی می گیرند .
9- به نام امانت داری خیانت می نمایند .
10-مردها خود را به شکل زنان و زنان خویش را به صورت مردها درمی آورند.
11- به احکام و دستورات نماز بی اعتنائی می کنند .
12- حج خانه خدا را برای غیر خدا (برای ریا و یا تجارت) بجا می آوردند .
سپس ادامه داد:
کیفراین زشتی ها این است که خداوند آنها را از فیوضات خود محروم می کند، تا جائی که ماه (شوال) برای آنها مخفی می شود به طوری که گاهی دو شبه دیده می شود
(که معلوم می شود روز عید فطر را به عنوان ماه رمضان روزه گرفته اند با اینکه روزه آن حرام بوده است)
و زمانی شب اول رمضان مخفی می شود، که دو روز آن را روزه نگرفته و به عنوان آخر ماه شعبان می خورند و روزعید فطر را به خیال آخر ماه رمضان روزه می گیرند .
در این وقت باید ترسید از اینکه خداوند به طور ناگهانی آنها را کیفر کند (مانند زلزله و طوفان و سیل ).
چرا که به دنبال آن کارها، بلاها مردم را فرا می گیرد، تا جائی که کسانی صبح سالم هستند ولی شب در دل خاک و قبر آرمیده اند و گاهی شب سالمند و بامدادان جزء مردگان هستند.
وقتی چنین روزگاری پیش آمد، لازم است انسان همیشه وصیت کرده باشد که مبادا بلائی بر او فرود آمده و بدون وصیت بمیرد و واجب است نماز را در اول وقت آن بخواند چون ممکن است تا آخر وقت زنده نباشد.
هر یک از شما آن زمان را درک کرد بدون وضو نخوابد و اگر برایش امکان دارد همیشه با وضو باشد چه ترس آن است که مرگ ناگهانی برسد،
لذا خوب است با وضو باشد که روح با طهارت خدا را ملاقات نماید. من شما را ترساندم اگر بترسید و آگاه نمودم،اگر آگاه گردید
و شما را پند دادم چنانچه پند گیرید
پس در پنهانی و آشکار، از خدا بترسید و نباید کسی از شما بمیرد، مگر اینکه مسلمان باشد،
زیرا هر کس به جزاسلام آئینی داشته باشد ازاو پذیرفته نیست و در آخرت زیان کاراست.
(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت به نقل از بحار الانوار)
زاذان گوید: هذا جناى و خیاره فیه *** اذ کل جان یده الى فیه
اى سیم سپید،
دیگرى جز مرا بفریب و اى طلاى زرد دیگرى جز مرا بفریب.
الغارات / ترجمه آیتى ص34
پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله فرمود:
هر کس سوره ى توحید را یک مرتبه بخواند،
گویا یک سوم قرآن را خوانده است
و هر کس دو مرتبه بخواند،
گویا دو سوم قرآن
و هرکس سه مرتبه بخواند،
گویا تمام قرآن را قرائت کرده است؛
قال رسول اللّه:
«من قرأ قل هو اللّه أحد مرّة فکانّما قرأ ثلث القران و من قرأها مرّتین فکانّما قرأ ثلثى القران و من قرأها ثلاث مرآت فکأنّما قرأ القران کلّه».
« نور الثقلین/ ج 5/ ص 702 »
آنگاه در حدیث دیگرى،
پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله
محبت به على علیه السلام را
به سوره ى توحید تشبیه کرد و فرمود:
اى على! مَثَل تو مانند سوره ى توحید است،
هر کس تو را تنها در قلب دوست بدارد،
گویا یک سوم قرآن را قرائت کرده
و هر کس تو را به قلب دوست بدارد و از نظر زبانى کمک کند،
گویا دو سوم قرآن
و هرکس تو را به قلب دوست بدارد و از نظر زبان و دست کمک کند، گویا تمام قرآن را قرائت کرده است؛
قال رسول اللّه:
«یا على! مثلک مثل قل هو اللّه أحد، من أحبّک بقلبه فکأنّما قرأ ثلث القرآن و من أحبّک بقلبه و أعانک بلسانه فکأنّما قرأ ثلثى القرآن و من أحبّک بقلبه و أعانک بلسانه و نصرک بیده فکانما قرأ القرآن کلّه».
« نور الثّقلین/ ج 5/ ص 701»
به نقل از کتاب هزار و یک نکته از قرآن کریم جلد(1)، ص: 193
علی بن عیسی اربلی(ره) در کتاب کشف الغمه به سند خود از ابی سعید خدری روایت کرده که
روزی علی بن ابیطالب (ع) مختصری به عنوان قیلوله
(خواب قبل از اذان ظهر)
خوابید
و چون برخاست به فاطمه(ع) فرمود:
ای فاطمه آیا غذایی پیش تو هست که مرا بدان سیر کنی؟
فاطمه عرض کرد:
نه! سوگند بدان خدایی که پدرم را به نبوت و تو را به وصیت گرامی داشته
امروز چیزی که بتوانم بدان تو را سیر کنم ندارم
و بلکه دو روز است که
غذایی جز همان که برای تو می آوردم در خانه نبود
و من تو را
بر خود و دو فرزندم حسن و حسین مقدم می داشتم
و آن غذا را برای تو می آوردم!
علی (ع) فرمود:
ای فاطمه چرا به من خبر ندادی تا برای شما چیزی تهیه کنم؟
فاطمه عرض کرد:
ای ابوالحسن از خدای خود شرم داشتم
چیزی از تو بخواهم
و تو را به چیزی تکلیف کنم که قدرت آن را نداری.
(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)
(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)
