چقدر به آنچه می گوییم، عمل می کنیم؟؟

منصور دوانیقی دومین خلیفه عباسی ،

از جنایتکاران بزرگ تاریخ است ،

وی نسبت به امام صادق (ع) اهانتها و جسارتها کرد،

از جمله آن حضرت را به اجبار، مدتی به حیره آورد

(این شهر نزدیک کوفه بود).

هارون بن جهم می گوید:

در حیره بودیم ، یکی از صاحب منصبان لشکر منصور،

جمعی را به خانه خود دعوت کرد،

از جمله امام صادق (ع) را نیز به آن مجلس فرا خواند.

وقتی که سفره را پهن کرده و غذا را آوردند،

یکی از مهمانان آب خواست ،

برای او بجای آب ، قدحی از شراب آوردند،

امام صادق (ع) تا متوجه این موضوع شد،

بی درنگ برخاست و فرمود:

پیامبر خدا (ص) فرموده :

ملعون است کسی که کنار سفره ای که در آن شراب هست بنشیند.

در آنجا ننشست و رفت.

داستان دوستان/محمد محمدی اشتهاردی

به نقل از پایگاه اندیشه قم

مراقب افرادی که حقیقت را می بیینند ولی قبول نمی کنند باشیم!!!

مرحوم طبرسى در احتجاج از هشام بن حکم، دانشمند معروفى که از شاگردان امام صادق علیه السلام بود مى‏ گوید که:
 ابن ابى العوجاء، و ابوشاکر دیصانى، و عبدالملک بصرى، و ابن مقفع- که همگى از ملاحده و افراد بى ایمان بودند-
کنار خانه کعبه جمع شده و اعمال حاجیان را به باد مسخره مى‏ گرفتند و بر قرآن طعنه مى ‏زدند.

ابن ابى العوجاء گفت:
بیایید هر کدام از ما یک چهارم قرآن را نقض کنیم
 (و چیزى همانند آن بیاوریم)
و میعاد ما سال آینده در همین جا خواهد بود
 در حالى‏ که تمام قرآن را نقض کرده ‏ایم؛
 زیرا نقض قرآن سبب ابطال نبوّت محمّد صلى الله علیه و آله،
و ابطال نبوّت او ابطال اسلام،
و اثبات حقانیت ادعاى ما است.

حد و مرز ارتباط فیزیکی با برادران دینی کجاست؟

شخصی به امام صادق علیه السّلام گفت:
آیا جایز است که انسان دوست خود را در آغوش گیرد و استقبال کند؟ حضرت فرمود:
 آری،
پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله در روز فتح خیبر مطّلع شد که
 جعفر از حبشه بازگشته و به سوی مدینه می آید،
 پس فرمودند:
 به خدا نمی دانم کدام یک از این دو حادثه مرا بیشتر خوشحال کرد، فتح و پیروزی در جنگ و یا بازگشت جعفر!
 سپس در انتظار جعفر باقی ماند
و چون او آمد حضرت برخاست
و به استقبال او رفت و او را در آغوش گرفت
و بین دو چشمش را بوسید.    

(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت) 

نگاه هدفمند به آموزه های اهلبیت(ع)

حضرت صادق (ع) در سفری بین راه،
کسی را دیدند که در کنار جاده،
 زیر سایه درختی به یک وضعی خودش را انداخته که معلوم است، ناراحت می باشد
و حالش غیر عادی است
(حضرت) به فردی که همراهش بود فرمود:
برویم ببینیم این مرد چه گرفتاری دارد.
 وقتی نزدیک او رفتند،
 از وضع لباس مخصوص او فهمیدند که مسلمان نیست
و صدایش هم در نمی آمد،
پس از بررسی، فهمیدند
 این مرد تشنه و گرسنه و در این بیابان تنها مانده است.
 حضرت دستور فرمودند تا آب و نانش دهند
 شخصی که همراه امام بود گفت
«این مرد کافر است، مگر ما می توانیم به کافران هم محبّت کنیم؟» حضرت فرمودند:
«آری، این محبّت، ضربه ای به جایی نمی زند و دشمنی با مسلمانان نیست.»

(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)