گویند:
وقتی که برادران یوسف علیه السلام،
او را در چاه آویزان کردند تا او را به آن بیفکنند،
طبیعی است که یوسف خردسال در این حال محزون و غمگین بود، اما در این میان غم و اندوه،
دیدند لبخندی زد،
خنده ای که همه برادران را شگفت زده کرد،
از هم می پرسیدند،
یعنی چه؟
اینجا جای خنده نیست؟
گفتند بهتر است از خودش بپرسیم.
یکی از برادران که یهودا نام داشت،
با شگفتی پرسید:
برادرم یوسف!
مگر عقل خود را باخته ای،
که در میان غم و اندوه، می خندی؟
خنده ات برای چیست؟
یوسف با جمال،
که به همان اندازه و بیشتر با کمال نیز بود،
دهانش چون غنچه بشکفید و گفت:
روزی به قامت شما برادران نیرومندم نگریستم،
با خود گفتم:
ده برادر نیرومند دارم،
دیگر چه غم دارم!
آنها در فراز و نشیب زندگی مرا حمایت خواهند کرد
و اگر دشمنی به من سوء قصد داشته باشد،
با بودن چنین برادران شجاع و برومندی،
چنین قصدی نخواهد کرد،
و اگر سوء قصدی کند، آنها مرا حفظ خواهند کرد.
اما چرا خدا را فراموش کردم،
و به برادرانم بالیدم،
اکنون می بینم
همان برادرانم که به آنها بالیدم،
پیراهنم را از بدنم بیرون کشیدند
و مرا به چاه می افکنند.
این راز را دریافتم که باید به غیر خدا تکیه نکنم،
خنده ام خنده عبرت بود،
نه خنده خوشحالی.
سرگذشتهای عبرت انگیز/ محمد محمدی اشتهاردی
به نقل از پایگاه اندیشه قم
