1) قرآن خواندن از رو
2) کندر خوردن
3) خوردن به
4) پوشیدن کفش زرد
5) سرمه کشیدن
6) خضاب نمودن با حنا
7) تراشیدن موی سر از بیخ
8) مسواک نمودن
9) پیاز خوردن
10 ) شستن دست بعد از طعام
11 ) مرزه با نمک خوردن
12 ) سیاه دانه با گردن خوردن
13 )گوشت خوردن
14 )نظر کردن به گیاهان سبز و سبزه
15 )نظر کردن در آب روان و دریا
16 )نظر کردن در صورت زیبا
17 )نماز شب خواندن
18 )گرفتن ناخنها در روز پنج شنبه
منبع:کتاب خواص و شرایط روحی و جسمی
از گفتار ائمه معصومین(ع)
در جریان جنگ صفین یک روز عمروعاص خود به میدان آمد
و مبارز طلبید که ناگهان على (ع ) جلو او در آمد.
آندم که متوجه شد على (ع ) حریف او شده است
در فکر حیله اى افتاد که خود را از ضربت او رهایى دهد.
على (ع ) با نیزه اى که در دست داشت به او حمله کرد
و او را از اسب بیانداخت .
عمروعاص به پشت افتاد
و براى اینکه خود را از دست حضرت على نجات دهد
عمدا پاى خود را بالا برد
و پیراهنش روى شکمش افتاد و عورتش نمایان گردید.
على (ع ) در دم صورت را برگرداند،
و گفت لعنت خدا بر تو باد...
برو که تو آزاد کرده عورت خویشى .
نام کتاب : گفتنیهاى تاریخ مؤ لف : على سپهرى اردکان
در سال 1208 لطفعلی خان زند شهر کرمان را تصرف نمود.
این خبر چون به گوش آقا محمد خان قاجار رسید
کرمان را به محاصره درآورد.
لطفعلی خان مدت چهار ماه شهر را حفظ کرد
اما بر اثر خیانت دوستانش دروازه هاى شهر به روى آقا محمد خان باز شد
حدیثی از سلیمان بن اعمش روایت شده که او نقل کرد:
در کوفه مرا همسایه‌ای بود.
روزی به او گفتم:
« چرا به زیارت قبر امام حسین(ع) نمی‌روی؟»
گفت:
« چون بدعت است
و هر بدعتی موجب گمراهی است
و گمراهی موجب دوزخ است.»
در کتاب « عدّة الداعی» روایت شده است:
خداوند به حضرت « سلیمان(ع)» سلطنت بر انسان و جنّ را داده بود، و جنّیان برای او فرشی از ابریشم بافته بودند که
دو فرسخ در در دو فرسخ بود
و در اطراف منبر سلیمان (ع) ششصد هزار کرسی زده بودند
و بر آن ها پیغمبران و علما می نشستند
و پشتِ آن ها آدمیان و پشت سر ایشان جنّیان قرار می گرفتند
و مرغان با پرهای خود بر سر آنها سایه می انداختند.
باد صبا آن بساط را برمی داشت
و راه یک ماهه را در یک روز طیّ می کرد.
خداوند باد را مأمور کرده بود که هر صدائی را به گوش او برساند، روزی باد،
در راستای اعزام چند دانشمند به فیلادلفیا در آمریکا، من هم رفتم.
با دانشمندی ایرانی‌الاصل در آنجا برخورد کردم که در دوازده مجمع جهانی عضو بود.
به من گفت:
هر روز لعنت می‌فرستم به کسی که مرا به آمریکا فرستاد.
پرسیدم: چرا؟
گفت:
مثلاً، نیمه‌شب دیدم چراغ اطاق دخترم روشن است.
رفتم،
ببینم آیا مشکلی دارد.
دیدم لندهوری در آنجا هست.
دخترم مرا به فحش گرفت که
چرا بی‌اجازه به داخل اطاق آمدی.
به نقل از نرم افزار هدایت در حکایت
زن بدکاره ای
به قصد آلوده کردن جوانان بنی اسرائیل به آن ها نزدیک شد
جوانان که زیبائی خیره کننده او را دیدند
گفتند اگر فلان عابد او را ببیند تسلیم می شود.
زن گفت قسم بخدا تا او را گرفتار بند شهوت نکنم
به خانه نمی روم،
اگر خودمان را اصلاح بکنیم،
به تدریج همه بشر، اصلاح می شوند.
ما
می خواهیم اگر دلمان خواست دروغ بگوییم،
اما کسی به ما حق ندارد دروغ بگوید؛
ما ایذاء بکنیم دوستان خودمان را،
خوبان را،
اما بدها حق ندارند به ما ایذاء بکنند.
به نقل از نرم افزار چند رسانه ای عارف آسمانی(حضرت آیت الله بهجت)
سالی در سامرا قحطی شد، حاکم عباسی معتمد دستور داد مردم نماز باران بخوانند تا گرفتاری رفع شود.
مردم به دستور او سه روز نماز باران خواندند و دعا کردند اما از باران خبری نشد.
روز چهارم جاثلیق بزرگ رهبر مسیحیان جهان با جمعی از راهبان و مریدان خود به بیابان رفت و یکی از راهبان هر وقت دست به دعا می کرد، باران فرو می ریخت ، روز پنجم جاثلیق دعا کرد تا بقدری باران آمد و مردم سیراب شدند و خشک سالی رفع گردید.
فضیل عیاض در ابتدای جوانی
یکی از راهزنان و سارقان و غارتگران
و دزدان و بدکاران و هرزهگران
و عیاشان مشهور زمان خود بود
که هر کس اسم او را میشنید، لرزه به اندامش میافتاد
که در آن زمان حتّی سلطان و خلیفه وقت
هارون الرشید هم از دست
او ناراحت بود و ترس داشت.
روزی از روزها سوار بر اسب آمد کنار نهری
ایستاد
تا اسبش آب بخورد که ناگهان چشمش
به نقل از پایگاه اندیشه قم
به نقل از پایگاه اندیشه قم
حضرت آیت الله بهجت، ادام الله ظله العالی،
از یکی از دوستانشان نقل می فرمودند که
یکی از بزرگان به همراه مریدان و شاگردانش برای زیارت،
شب های جمعه از تهران به قم می آمد
و به جهت آشنایی و رفاقت به منزل ایشان وارد می شد.
او برای حضرت آیت الله بهجت
نقل کرده بود که
شبی پس از نماز مغرب و عشا کسی در زد،
رفتم در را باز کردم و دیدم آن عالم بزرگ
با همراهانش پشت در هستند؛
او و همراهانش را به خانه دعوت کردم.
در آن زمان، امکان تهیّه ی غذا از بازار برای ما میسور نبود
و چون جریان را به همسرم گفتم،
او گفت من
برای دو نفرمان غذا درست کرده ام
و اگر او به تنهایی آمده بود می شد آن غذا را سه نفری بخوریم؛
امّا غذایی که با آن بتوان بیست نفر را سیر کرد در خانه نداریم.
من گفتم:
