((ارشاد القلوب-ترجمه سلگى ج1 ص : 455 ))
از عباس پرسیدم: این مرد کیست؟
گفت: او محمد بن عبد اللَّه صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم،
برادرزاده من است.
پرسیدم:
این زن کیست؟
گفت: همسر او خدیجه دخت خویلد است،
پرسیدم: این جوان کیست؟
گفت: او على علیه السّلام ابن ابى طالب،
پسر عموى اوست.
پرسیدم: این
حرکاتى که انجام مى دهند چیست؟
گفت: نماز مى گذارند و گمان دارند که
پیامبر است
و جز همسر و پسر عمویش؛
کسى به او ایمان نیاورده است.
((ارشاد القلوب-ترجمه سلگى، ج2، ص:51 تا 52))
(جابر بن عبدالله انصاری)
پدرش عبدالله بن عمرو در جنگ احد به شهادت رسید در حالی که او جوانی بیش نبود پس از آن زمان متکفل مخارج و هزینه خاندان سنگین پدرش شد و با این وجود از انس و علاقه اش به پیامبره کاسته نشد.
پیامبر هم گه‌گاه به او برای معیشت زندگی یاری می رساند و با او هم سخن می شد و به واسطه پیش بینی ای که برای عمر طولانی او به همراه محبت نهادینه اش برای اهل بیت درباره او نموده بود به او برای زمان پس از خود ماموریت هایی داده و رسالت هایی تعریف کرده و به او دانش‌هایی آموخته بود.
«خوارزمى» در «مناقب» خود،
از پیامبر اسلام صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم روایت کرده که فرمود:
اى على علیه السّلام اگر عابدى خدا را عبادت کند
و مانند نوح
در قوم خویش قیام نماید،
و به اندازه کوه احد طلا داشته باشد
و آن را در
راه خدا انفاق کند
و هزار سال با پاى خود حج به جا آورد
و میان صفا و مروه
به شهادت برسد،
ولى تو را اى على علیه السّلام دوست نداشته باشد،
بوى
بهشت هرگز به مشامش نخواهد رسید
و داخل آن نخواهد شد.
((ارشاد القلوب-ترجمه سلگى، ج2، ص: 48 ))
((آداب معاشرت-ترجمه جلد شانزدهم بحار الانوار، ج2، ص: 110 ))
او مردى شجاع و دلاور و از بزرگان شیعه در کوفه بود،
و نامه کوفیان را به عنوان آخرین قاصد در مکه تحویل امام علیه السلام داد.
امام نیز در جواب مردم کوفه،
قبل از اعزام مسلم بن عقیل،
وى را به عنوان پیک و نامه رسان خویش به سوى مردم کوفه روانه ساخت.
او در کوفه ماند تا آنکه مسلم وارد کوفه شد و با مسلم بیعت کرد. مسلم بن عقیل نیز او را مجدداً با نامه اى به سوى امام حسین علیه السلام فرستاد.
او براى مرتبه دوم در مکه به حضور امام علیه السلام شرفیاب شد و چون امام علیه السلام به او اجازه بازگشت به وطن را داد عرض کرد: نه بخدا قسم تو را رها نخواهم کرد تا حق رسول خدا صلى الله علیه و آله را درباره ات مراعات کرده باشم.
آنگاه افزود:
«وَاللَّهِ لَوْ أَعْلَمُ أَنِّی أُقتَلُ ثُمَّ أُحْیا ثُمَّ أُحْرَقُ ثُمَّ أُذْرى وَیُفعَلُ بِی ذلِکَ سَبْعینَ مَرَّةً، ما فارَقْتُکَ حَتَّى أَلْقى حَمامِی دُونَکَ وَکَیْفَ أَفْعَلُ ذلِکَ وَإنَّما هِیَ مَوْتَةٌ أَوْ قَتْلَةٌ واحِدَةٌ ثُمَّ هِیَ بَعْدُ الْکَرامَةُ الَّتی لَا انْقَضاءَ لَها أَبَداً؛
به خدا سوگند!
اگر بدانم که کشته مى شوم سپس زنده مى گردم،
آنگاه مرا مى سوزانند و خاکسترم را به باد مى دهند
و این کار را با من هفتاد بار انجام دهند
هرگز از شما جدا نمى شوم تا آنکه در راه تو جان دهم،
چرا چنین نکنم
در حالى که مرگ یا کشته شدن تنها یک بار است و پس از آن کرامتى است که انتهایى ندارد!».
« بحارالانوار، ج 45، ص 70 و مقتل الحسین مقرّم، ص 88»
روز عاشورا هنگامى که امام علیه السلام در زیر باران تیرها به نماز ایستاد
«سعید بن عبداللَّه»
و تنى چند از یاران فداکار آن حضرت در پیش روى امام ایستادند و بدن خویش را سپر تیرها کردند
و درد تیرها را با تمام توان در صورت و سینه و پهلوى خود به جان خریدند،
سعید با اصابت سیزده تیر در بدنش بر زمین افتاد و گفت:
«أَللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ لَعْنَ عادٍ وَثَمُودَ، أَللَّهُمَّ أَبْلِغْ نَبِیَّکَ عَنِّی السَّلامَ وَابْلِغْهُ ما لَقیتُ مِنْ أَلَمِ الْجَراحِ فَإنِّی ارَدْتُ ثَوابَکَ فِی نُصْرَةِ ذُرِّیَّةِ نَبِیِّکَ؛
خدایا این جماعت را از رحمت خود دور ساز!
چنانکه با قوم عاد و ثمود کردى،
خداوندا سلامم را به پیامبرت ابلاغ کن
و از دردى که به من رسیده او را با خبر ساز،
که
هدفم از تحمل این همه درد و رنج
در راه یارى ذریه پیامبرت،
براى رسیدن به پاداش تو است».
آنگاه چشمانش را گشود
و به چهره نورانى امام نگریست و عرض کرد:
«أَوَفَیْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؛
آیا به وظیفه ام عمل کردم و وفا نمودم؟».
امام علیه السلام در پاسخ فرمود:
«نَعَمْ، أَنْتَ أَمامِی فِی الْجَنَّةِ؛
آرى، تو پیشاپیش من به بهشت خواهى رفت».
«سعید بن عبداللَّه»
با شنیدن این کلام غرق سرور و شادى شد و جان به جان آفرین تسلیم کرد.
«اعیان الشیعة، ج 1، ص 606 و ابصارالعین، ص 126»
(برگرفته از کتاب عاشورا ریشهها انگیزهها، رویدادها پیامدها، ص: 467)
روایت شده که پیامبر (ص) (برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)
(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)
زنی
به حضور پیامبر(ص) آمد و گفت:
مرا به ازدواج کسی درآور.
پیامبر(ص) به
حاضران فرمود:
چه کسی حاضر است با این زن ازدواج کند؟
مردی برخاست و گفت:
من حاضرم.
پیامبر(ص) به او فرمود:
چه مقدار مهریّه می دهی؟
او گفت: چیزی
ندارم.
پیامبر(ص) فرمود: آیا چیزی از قرآن را می دانی؟
او گفت: آری.
پیامبر(ص) فرمود:
«این زن را به ازدواج تو درآوردم،
در برابر آنچه که قرآن می دانی،که به او بیاموزی
و همین مهریّه او باشد.»
(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)
