اگر قناعت سرلوحه زندگی باشد....

ابو وائل گفت در خدمت اباذر به خانه سلمان رفتیم .

هنگام غذا سلمان گفت

اگر رسول خدا صلى الله علیه و آله از تکلف رنج و زحمت انداختن خود)

نهى نکرده بود براى شما چیزى تهیه مى کردم ،

پس از آن مقدارى نان و نمک آورد.

ابوذر گفت :

اگر با این نمک نعنا همراه مى شد خیلى بهتر بود.

سلمان آفتابه ى خود را به گرو گذاشت

و مقدارى نعنا تهیه نمود.

پس از آنکه خوردیم،

ابوذر گفت :

(الحمدلله الذى قنعنا)

سپاس مر خدائى را است که ما را قانع ساخت .

سلمان گفت :

اگر قانع بودید آفتابه من بگرو نمى رفت.


(داستانها و پندها جلد دوم گردآورى : مصطفى زمانى وجدانى به نقل از: کشکول بحرانى ج 2 ص 137 )

عجب بخشش هایی!!!

گویند:
عبد اللّه بن جعفر به قصد ملکى که داشت
 از خانه بیرون رفت و بر نخلستان گروهى وارد شد
که در آن غلامى سیاه کار مى‏ کرد و غذایش را برایش آوردند.
 در این حال سگى وارد نخلستان شد
و نزدیک غلام آمد.
غلام گرده نانى را به طرف او انداخت.

سگ نان را خورد پس دوّمى و سوّمى را انداخت
و سگ خورد و عبد اللّه نگاه مى‏ کرد.

پس گفت:
اى غلام هر روز غذایت چه اندازه است؟
 گفت: همان مقدارى که دیدى (سه گرده نان)
عبد اللّه گفت: پس چرا این سگ را بر خود ترجیح دادى؟
 غلام گفت:
در این جا سگى نیست؛
 این سگ از راه دورى آمده است و دوست نداشتم او را ناامید کنم.

عبد اللّه گفت: امروز چه مى‏ کنى؟
 گفت: امروز گرسنه مى‏ مانم.
عبد اللّه بن جعفر گفت:
 بر سخاوت نکوهش مى ‏شوم.
 همانا این غلام از من بخشنده‏ تر است.
پس نخلستان و غلام و متعلّقات آن را خرید
و غلام را آزاد کرد و نخلستان را به غلام بخشید.

راه روشن، ج‏6، ص: 116

کسانیکه به علت فشار سختیها همیشه شاکیند،حتمابخوانند!!!

نقل است که داود علیه السّلام عرض کرد:
 خدایا همسایه من در بهشت کیست؟
خداوند به او وحى فرستاد که او «متى» پدر حضرت یونس است.

از خدا اجازه خواست که به دیدارش برود، خداوند اجازه داد و او دست فرزندش سلیمان را گرفت و راهى دیدار او شد.
پس از ورود، دید خانه‏ اش از حصیر ساخته شده، و از خانواده‏ اش متى را طلبید گفتند:
براى کندن هیزم به بیابان رفته، لذا صبر کردند، تا متى بیاید.

دیدند مردى پشته‏ اى از هیزم بر دوش گرفته، وقتى به خانه ‏اش رسید، آن را بر زمین گذاشت و خدا را حمد گفت، و هیزم را در معرض فروش نهاد و گفت:
کیست که این مال حلال را به درهمى حلال از من خریدارى کند؟ مردى پیدا شد و آن را خرید.
داود و سلیمان جلو آمدند و سلام کردند، متى آنها را به خانه دعوت کرد و مقدارى گندم خرید و آسیا کرد و در گودالى از سنگ خمیر نمود.
 سپس خمیر را بر روى آتش گذاشت و نزد مهمانان خود نشست و مشغول صحبت شد، تا به ایشان سخت نگذرد،
وقتى نان پخته شد، آن را با مقدارى نمک و آب جلو مهمان ها گذاشت و خود دو زانو نشست و لقمه ‏اى را با بسم اللَّه در دهان مى‏ گذاشت و پس از بلعیدن آن یک الحمد للَّه رب العالمین مى‏ گفت و همین طور عمل کرد،
تا مقدارى آب نوشید و خدا را سپاس گفت و اظهار داشت:
ستایش از آن تو است اى خدایى که نعمت و سلامتى دادى
و مرا دوست خود گردانیدى
و این همه نعمت را به چه کسى چون من دادى؟
زیرا بدن و گوش و چشم و همه اعضایم را سالم نمودى
و مرا نیرو بخشیدى تا هیزمى را که
زحمتى براى کشت آن نکشیده‏ ام؛
کندم و آن را روزى خود قرار دادم
و کسى را فرستادى تا آن را از من بخرد
 و من از بهاى آن، گندمى را تهیّه کنم که آن را نکاشته‏ ام
و برایش زحمت نکشیده‏ ام
و سنگى را در اختیارم گذاشتى تا گندم را در آن آرد کنم
و آتشى را برافروزم و نان را با آن بپزم و بخورم
و بر طاعت تو خود را تقویت نمایم،
 پس ستایش مخصوص تو است،
سپس بلند بلند گریه کرد،
داود به سلیمان گفت:
 «فرزندم، باید چنین بنده‏ اى در بهشت صاحب مقام باشد،
زیرا بنده‏ اى از ایشان شاکرتر ندیده ‏ام.»
((ارشاد القلوب-ترجمه سلگى ج‏1 ص: 312 تا 31))