اگر حسین از ما بود...!!!

...و این ملک فانی می شود!!!

در کتاب « عدّة الداعی» روایت شده است:

خداوند به حضرت « سلیمان(ع)» سلطنت بر انسان و جنّ را داده بود، و جنّیان برای او فرشی از ابریشم بافته بودند که

دو فرسخ در در دو فرسخ بود

و در اطراف منبر سلیمان (ع) ششصد هزار کرسی زده بودند

و بر آن ها پیغمبران و علما می نشستند

و پشتِ آن ها آدمیان و پشت سر ایشان جنّیان قرار می گرفتند

و مرغان با پرهای خود بر سر آنها سایه می انداختند.

باد صبا آن بساط را برمی داشت

و راه یک ماهه را در یک روز طیّ می کرد.

خداوند باد را مأمور کرده بود که هر صدائی را به گوش او برساند، روزی باد،

آیا تا به حال خودمان را شکسته ایم.

یکی از علمای بزرگ اخلاق نقل می کرد که

 یکی از آقایان اهل منبر می گفت:
 من در آغاز منبرم سلام بر امام حسین علیه السلام می کنم
و(تا) جواب نشنوم منبر نمی روم!
این حالت روحانی از آنجا برای من پیدا شد که
 روزی وارد مجلس مهمی شدم و واعظ معروفی را بر منبر دیدم،
 این خیال در دل من پیدا شد که بعد از او سخنرانی جالبی کنم
و او را بشکنم!
 به خاطر این خیال غلط تصمیم گرفتم
چهل روز به منبر نروم
 به دنبال این کار
(معاقبه خویشتن در مقابل یک فکر و خیال باطل)
این نورانیت در قلب من پیدا شد
که پاسخ سلامم را به حضرت، می شنوم.    

(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)