طرح شبهه :
مردم مدینه نسبت قومی و خویشاوندی با پیامبر داشتند مادر پیامبر از آنجا بود و مادر عبدالمطلب (سلمی) نیز از قبیله قدرتمند خزرج بود به همین خاطر مردم مدینه (مخصوصا خزرج) خودشان را اخوال رسول (یعنی داییهای پیامبر) می دانستند.
افزون بر همه اینها پیامبر اکرم (ص) توانستند هزارا نفر فدایی تربیت نمایند که حاضر بودند در راه خدا و دفاع از ایشان و خانواده شان جانهایشان را فدا کنند. در صورتی که این مطلب دروغ را که دشمنان اسلام درست کرده اند بپذیریم چه شد که بنی هاشم، سیلی خوردن دختر رسول خدا و آتش گرفتن در خانه، کشته شدن محسن شش ماه و... را ببینید؛ ولی به یک باره لب فرو بسته و کوچکترین اعتراضی ننمایند؟
آنهمه مسلمان مخلص و فدایی و مخصوصا مردم مدینه که با پیامبر رابطه خویشاوندی و قومی داشتند چه شد همه یکپارچه سکوت نموده کوچکترین حرف و اعتراضی ننمودند؟
نقد و بررسی:
در ابتدا باید گفت که این مطلب تنها نوعی استبعاد است؛ نه دلیل؛ زیرا روایاتی که دلالت بر هجوم به خانه فاطمه زهرا و امیر مؤمنان می کند، در کتب اهل سنت ( نه کتب شیعه) و با سند صحیح نقل شده است. بنابر این، این کلمات بیشتر کلماتی خطابی و بازی با احساسات است و نه بحث منطقی.
نقش قبیله اسلم در تحکیم حکومت ابوبکر:
در روایات آمده است که «اگر علی ـ علیه السّلام ـ نبود برای حضرت فاطمه (س) همتایی پیدا نمی شد» و همچنین در مورد حضرت زهرا (س) نیز ذکر شده است که «اگر زهرا (س) نبود همتایی برای علی ـ علیه السّلام ـ پیدا نمی شد» سؤال این است که چرا حضرت علی ـ علیه السّلام ـ بعد از حضرت زهرا (س) ازدواج دیگری کردند؟ آیا روایت اشکال دارد یا اینکه دلیل دیگری دارد؟
ازدواج حضرت علی ـ علیه السّلام ـ با حضرت زهرا (س) ازدواجی بی نظیر است و این بی نظیری از جنبه های مختلف است از جمله:
1. ازدواج آنان به امر خدا بوده و از آسمان نازل شده است[1].
2. هر دو معصوم بوده اند چرا که آنان جزء اهل بیت پیامبرند و آیة تطهیر[2] در شأن ایشان نازل شده و عصمت آن خاندان پاک را به تمام جهانیان اعلام کرده است.
طرح شبهه:
می گویند فاطمه را شبانه دفن کرده اند، خوب این به خاطر وصیت حضرت فاطمه به اسماء بنت عمیس خانم حضرت ابوبکر بود که نمی خواست اندازه جسدش را نامحرم ببیند.
نقد و بررسی:
(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)
عمرو بن حجاج زبیدی مذحجی
او از اشراف مذحج در کوفه بود که با
این که خواهرش همسر هانی بن عروه بود در برابر هانی که دارای گرایش های
شیعی بود او از اشرافی بود که با امویان بیشتر همکاری می‌کرد بدین جهت در
زمان امارت زیاد و قیام حجر از شهادت دهندگان بر علیه حجر بود
و پس از آن تا پایان خلافت یزید دارای ارتباط مستمری با والیان اموی کوفه داشت. با مرگ معاویه و تزلزل خلافت یزید در کوفه او به همراه جمعی از اشراف از آخرین نامه نویسان به امام بود
ولی با آمدن زیاد دچار تحیر سیاسی شد در این زمان اگر چه سایه سنگین هانی بر قبیله‌اش مانع مانور و حضور سیاسی اوست
ولی با دستگیر شدن هانی، او اگر چه رهبری قیام مذحج بر علیه ابن زیاد را به عهده می گیرد ولی گویا او ماموریتی پنهان دارد تا با همراهی با این قیام، سربزنگاه یعنی آن گاه که شریح بر بام قصر شهادت بر سلامت هانی می‌دهد وظیفه‌اش یعنی متفرق کردن مذحج را به خوبی انجام می‌دهد و در این زمان که دیگر هانی از قبیله دور افتاده است پول‌های ابن زیاد او را می‌خرند و نتیجه‌اش این می‌شود که وقتی یکی دو روز بعد هانی را برای به شهادت رساندن به میان بازار قصاب‌ها می‌آورند
و او فریاد وامذحجاه برمی‌آورد هیچ کس حتی از قبیله‌اش به یاری او برنمی‌خیزد و این فقط به خاطر تبلیغات و مدیریت عمرو بن حجاج بر قبیله به نفع ابن زیاد است.
پس از آمدن امام به کربلا او هم از سوی ابن زیاد به همراه گروهی هزار نفری راهی کربلا می‌شود و در کربلا از سوی عمربن‌سعد روز هفتم محرم مامور بستن آب فرات بر امام و یارانش می‌گردد.
اگر چه او در شب تاسوعا در برابر گروه 50 نفری یاران امام به رهبری
حضرت عباس که ماموریت آب آوردن داشتند با وجودی که 500 نیرو به همراه
داشت دچار هزیمت شد.
با این وجود پس از بستن آب فرات او و سربازانش
هتاکی‌های متعددی به امام می‌کنند.
او
روز عاشورا فرماندهی سمت راست لشکر عمر سعد را به عهده می‌گیرد و چون در
برابر نبردهای تن به تن اصحاب نیروهای او کم می آورند به سربازانش دستور
می‌دهد که تک به تک به مصاف یاران امام نرفته و به صورت گروهی به آن ها
حمله کنند و بدین گونه در جنایت های روز عاشورا او از صحنه گردان‌های مهم
است.
پس از به شهادت رسیدن امام و یارانش او همراه شمر و عزره و برخی دیگر
مامور بردن سرهای شهدا به کوفه می‌گردد.
با مرگ یزید و آشفته شدن اوضاع
کوفه او در برابر جریان های شیعی به یاری والی زبیری شهر عبدالله بن مطیع
عدوی بر می‌خیزد
و از فرماندهان او در برابر قیام مختار است
ولی چون مختار پیروز می گردد
او از کوفه متواری شده و مدتی ناپدید می گردد
و کسی از محل
او با خبر نمی گردد تا این که پس از مدتی نیروهای مختار که در تعقیب
فراریان می‌باشند
در بیابان‌های حومه کوفه جسم بی‌رمق او را می‌یابند
که از تشنگی بر زمین افتاده، پس او را به قتل می‌رسانند.
ره‌توشه راهیان نور ویژه محرم‌الحرام 1431ق / 1388ش
«خوارزمى» در «مناقب» خود،
از پیامبر اسلام صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم روایت کرده که فرمود:
اى على علیه السّلام اگر عابدى خدا را عبادت کند
و مانند نوح
در قوم خویش قیام نماید،
و به اندازه کوه احد طلا داشته باشد
و آن را در
راه خدا انفاق کند
و هزار سال با پاى خود حج به جا آورد
و میان صفا و مروه
به شهادت برسد،
ولى تو را اى على علیه السّلام دوست نداشته باشد،
بوى
بهشت هرگز به مشامش نخواهد رسید
و داخل آن نخواهد شد.
((ارشاد القلوب-ترجمه سلگى، ج2، ص: 48 ))
علی بن عیسی اربلی(ره) در کتاب کشف الغمه به سند خود از ابی سعید خدری روایت کرده که
روزی علی بن ابیطالب (ع) مختصری به عنوان قیلوله
(خواب قبل از اذان ظهر)
خوابید
و چون برخاست به فاطمه(ع) فرمود:
ای فاطمه آیا غذایی پیش تو هست که مرا بدان سیر کنی؟
فاطمه عرض کرد:
نه! سوگند بدان خدایی که پدرم را به نبوت و تو را به وصیت گرامی داشته
امروز چیزی که بتوانم بدان تو را سیر کنم ندارم
و بلکه دو روز است که
غذایی جز همان که برای تو می آوردم در خانه نبود
و من تو را
بر خود و دو فرزندم حسن و حسین مقدم می داشتم
و آن غذا را برای تو می آوردم!
علی (ع) فرمود:
ای فاطمه چرا به من خبر ندادی تا برای شما چیزی تهیه کنم؟
فاطمه عرض کرد:
ای ابوالحسن از خدای خود شرم داشتم
چیزی از تو بخواهم
و تو را به چیزی تکلیف کنم که قدرت آن را نداری.
(برگرفته از نرم افزار هدایت در حکایت)
(امام مجتبى علیه السلام)
وقتى که در آستانه مسجد قرار مى گرفت،
سر به سوى آسمان بلند مى کرد و عرضه مى داشت:
«الهى ضیفک ببابک
یا محسن قد اتاک المسى ء،
فتجاوز عن قبیح ما عندى
بجمیل ما عندک یا کریم
خدایا میهمانت درب خانه ات ایستاده،
اى احسان کننده!
[بنده] گنه کار به سوى تو آمد،
به خوبى آنچه نزد توست،
از بدى آنچه نزد من است درگذر.
اى [خداى] بخشنده.»
(محمد باقر مجلسى، بحارالانوار، (بیروت، داراالاحیاء التراث العربى)، ج 43، ص 339 .)؛
امام على علیه السلام :
لَو یَعلَمُ المُصَلّى ما یَغشاهُ مِنَ الرَّحمَةِ لَما رَفَعَ رَأسَهُ مِنَ السُّجودِ؛
اگر نمازگزار بداند
تا چه حد مشمول رحمت الهى است
هرگز سر خود را
از سجده بر نخواهد داشت.
غررالحکم، ج 5، ص 116، ح 7592
