چهل حدیث «شهادت»

 

چهل حدیث «شهادت»

 

 

قالَ اللّهُ تبارک و تعالی:

وَلا تَحْسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوُا فی سَبیلِ اللّهِ أَمْواتا

بَلْ أَحْیآءٌ عِندَ رَبِّهِمْ یرْزَقُونَ

 

خداوند تبارک و تعالی می‌فرماید:

هرگز کسانی را که در راه خدا کشته شده‌اند، مرده مپندار، بلکه زنده‌اند که نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.

سوره آل عمران، آیه 169

 

بخش اول

فضیلت شهادت

بالاترین نیکی‌ها

 

            1 قالَ رَسُولُ اللّه صلی الله علیه و آله: فَوْقَ کلِّ ذی بِرٍّ بِرٌّ حَتّی یقْتَلَ فی سَبیلِ اللّهِ فَاذِا قُتِلَ فی سَبیلِ اللّهِ فَلَیسَ فَوْقَهُ بِرٌّ.

 

رسول خدا (ص) فرمود:

بالاتر از هرکاری خیری، خیر و نیکی دیگری است تا آنکه فردی در راه خدا کشته شود، و بالاتر از کشته شدن در راه خدا خیر و نیکی نیست.

 

برترین مرگ‌ها

 

            2 قالَ رَسُولُ اللّه صلی الله علیه و آله: اَشْرَفُ الْمَوْتِ قَتْلُ الشَّهادَة.

 

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

شهادت برترین مرگ‌ها است.

 

مرگ برتر

 

            3 قالِ اَمْیرُ الْمُؤمِنین علیه السلام: اِنَّ الْمَوْتَ طالِبٌ حَثیتٌ لایفُوتُهُ الْمُقیمُ وَلایعْجِزُهُ الْهارِبُ، اِنَّ اَکرَمَ الْمَوْتِ الْقَتْلُ.

 

امام علی علیه السلام فرمود:

مرگ، با شتاب تعقیب کننده است «همه را در یابد» نه ماندگان از دست برهند و نه فراریان او را باز دارند، گرامی‌ترین مرگ، کشته شدن است.

 

برترین‌قتل‌شهادت‌است

 

پاداش شهدا

شهادت، مقام بس والایی است که به عنوان بهترین آرزوها برای پیشوایان و پاکان و اولیای الهی مطرح بوده است. در ماه رمضان که دعا مستجاب است در اعمال شبهای ماه رمضان یکی از دعاها این است: «وَ قَتْلاً فی سَبیلِکِ فَوَفّقْ لَنا؛[مفاتیج الجنان، شیخ عباس قمی، اعمال شبهای ماه رمضان.] توفیق شهادت در راه خودت را به ما عنایت کن.»

زنده بودن فرهنگ شهادت در جامعه هم آثار دنیوی دارد؛ چرا که جامعه را همیشه در مقابل دشمن زنده نگه می دارد و از دنیا فاصله می دهد و هم آثار گرانسنگ اخروی دارد؛ چرا که به شدّت، انسان را برای رفتن به آن دنیا آماده می سازد.

زنده نگه داشتن فرهنگ شهادت و یاد شهدا، راههای مختلفی دارد. یکی از آنها بیان ثواب و فضایل شهادت و شهدا است.

رسول خدا (ص) فرمود:

«لِلشَّهِیدِ سَبْعُ خِصَالٍ مِنَ اللَّهِ أَوَّلُ قَطْرَةٍ مِنْ دَمِهِ مَغْفُورٌ لَهُ کُلُّ ذَنْبٍ وَ الثَّانِیَةُ یَقَعُ رَأْسُهُ فِی حَجْرِ زَوْجَتَیْهِ مِنَ الْحُورِ الْعِینِ وَ تَمْسَحَانِ الْغُبَارَ عَنْ وَجْهِهِ تَقُولَانِ مَرْحَباً بِکَ وَ یَقُولُ هُوَ مِثْلَ ذَلِکَ لَهُمَا وَ الثَّالِثَةُ یُکْسَی مِنْ کِسْوَةِ الْجَنَّةِ وَ الرَّابِعَةُ یَبْتَدِرُهُ خَزَنَةُ الْجَنَّةِ بِکُلِّ رِیحٍ طَیِّبَةٍ أَیُّهُمْ یَأْخُذُهُ مَعَهُ وَ الْخَامِسَةُ أَنْ یَرَی مَنْزِلَتَهُ وَ السَّادِسَةُ یُقَالُ لِرُوحِهِ اسْرَحْ فِی الْجَنَّةِ حَیْثُ شِئْتَ وَ السَّابِعَةُ أَنْ یَنْظُرَ فِی وَجْهِ اللَّهِ وَ إِنَّهَا لَرَاحَةٌ لِکُلِّ نَبِیٍّ وَ شَهِیدٍ؛[تهذیب، شیخ طوسی، دار الکتب الاسلامیّه، تهران، 1365 ش، ج6، ص121، باب 54، فصل جهاد، ح3.]

برای شهید، هفت خصلت است [که] از طرف خداوند [عطا می شود]:

1.

اولین قطره از خون او [که ریخته می شود،] خداوند، تمام گناهان او را می بخشد؛

2.

دوم اینکه سرش بر دامن دو همسرش از حور العین قرار می گیرد.

و غبار را از چهره او پاک می کنند و می گویند مرحبا بر شما و شهید نیز این جمله را به آن دو می گوید؛

3.

سوم اینکه کسوتی از کسوتهای بهشت بر او پوشانده می شود؛

4.

چهارم اینکه نگهبانان بهشت هر یک با رائحه خوشبوی بهشتی به استقبال او می شتابند؛

5.

پنجم اینکه جایگاهش را [در بهشت] می بیند؛

6.

ششم اینکه به روح او گفته می شود در بهشت هر جا می خواهی گردش کن؛

7.

هفتم اینکه به وجه الهی نظر می کند که این نگاه باعث راحتی هر پیامبر و شهیدی می شود.»

داستانی واقعی و تکان دهنده!!!

او مردى شجاع و دلاور و از بزرگان شیعه در کوفه بود،

و نامه کوفیان را به عنوان آخرین قاصد در مکه تحویل امام علیه السلام داد.

امام نیز در جواب مردم کوفه،

قبل از اعزام مسلم بن عقیل،

وى را به عنوان پیک و نامه‏ رسان خویش به سوى مردم کوفه روانه ساخت.

او در کوفه ماند تا آنکه مسلم وارد کوفه شد و با مسلم بیعت کرد. مسلم بن عقیل نیز او را مجدداً با نامه‏ اى به سوى امام حسین علیه السلام فرستاد.

او براى مرتبه دوم در مکه به حضور امام علیه السلام شرفیاب شد و چون امام علیه السلام به او اجازه بازگشت به وطن را داد عرض کرد: نه بخدا قسم تو را رها نخواهم کرد تا حق رسول خدا صلى الله علیه و آله را درباره‏ ات مراعات کرده باشم.
آنگاه افزود:

«وَاللَّهِ لَوْ أَعْلَمُ أَنِّی أُقتَلُ ثُمَّ أُحْیا ثُمَّ أُحْرَقُ ثُمَّ أُذْرى‏ وَیُفعَلُ بِی ذلِکَ سَبْعینَ مَرَّةً، ما فارَقْتُکَ حَتَّى أَلْقى‏ حَمامِی دُونَکَ وَکَیْفَ أَفْعَلُ ذلِکَ وَإنَّما هِیَ مَوْتَةٌ أَوْ قَتْلَةٌ واحِدَةٌ ثُمَّ هِیَ بَعْدُ الْکَرامَةُ الَّتی‏ لَا انْقَضاءَ لَها أَبَداً؛

به خدا سوگند!

اگر بدانم که کشته مى‏ شوم سپس زنده مى‏ گردم،

آنگاه مرا مى ‏سوزانند و خاکسترم را به باد مى‏ دهند

و این کار را با من هفتاد بار انجام دهند

هرگز از شما جدا نمى ‏شوم تا آنکه در راه تو جان دهم،

چرا چنین نکنم

در حالى که مرگ یا کشته شدن تنها یک بار است و پس از آن کرامتى است که انتهایى ندارد!».

« بحارالانوار، ج 45، ص 70 و مقتل الحسین مقرّم، ص 88»

روز عاشورا هنگامى که امام علیه السلام در زیر باران تیرها به نماز ایستاد

«سعید بن عبداللَّه»

و تنى چند از یاران فداکار آن حضرت در پیش روى امام ایستادند و بدن خویش را سپر تیرها کردند

و درد تیرها را با تمام توان در صورت و سینه و پهلوى خود به جان خریدند،

سعید با اصابت سیزده تیر در بدنش بر زمین افتاد و گفت:

«أَللَّهُمَّ الْعَنْهُمْ لَعْنَ عادٍ وَثَمُودَ، أَللَّهُمَّ أَبْلِغْ نَبِیَّکَ عَنِّی السَّلامَ وَابْلِغْهُ ما لَقیتُ مِنْ أَلَمِ الْجَراحِ فَإنِّی ارَدْتُ ثَوابَکَ فِی نُصْرَةِ ذُرِّیَّةِ نَبِیِّکَ؛

خدایا این جماعت را از رحمت خود دور ساز!

چنانکه با قوم عاد و ثمود کردى،

خداوندا سلامم را به پیامبرت ابلاغ کن

و از دردى که به من رسیده او را با خبر ساز،

که

هدفم از تحمل این همه درد و رنج

در راه یارى ذریه پیامبرت،

براى رسیدن به پاداش تو است».

آنگاه چشمانش را گشود

و به چهره نورانى امام نگریست و عرض کرد:

  «أَوَفَیْتُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ؛

آیا به وظیفه‏ ام عمل کردم و وفا نمودم؟».

امام علیه السلام در پاسخ فرمود:

«نَعَمْ، أَنْتَ أَمامِی فِی الْجَنَّةِ؛

آرى، تو پیشاپیش من به بهشت خواهى رفت».

«سعید بن عبداللَّه»

با شنیدن این کلام غرق سرور و شادى شد و جان به جان آفرین تسلیم کرد.

«اعیان الشیعة، ج 1، ص 606 و ابصارالعین، ص 126»

(برگرفته از کتاب عاشورا ریشه‏ها انگیزه‏ها، رویدادها پیامدها، ص: 467)